Zrodzony z nieba

Już nie tak młody Padawan zmierzał przez valiriański las z dłońmi schowanymi w kieszeniach i wzrokiem wlepionym w zasłaną cieniem trawę, po której stąpał. Noc już zastąpiła dzień, a przyjemny chłód prowadził tych, których nie objął jeszcze sen. Togrutanin omijał pnie okrytych mchem drzew bez skierowywania na nich oczu. Opierał się na dźwięku i przeczuciu, które go nie zwodziły. Chociaż zastanawiał się, czy właśnie to przeczucie nie będzie tym razem omylne…

Siedział na pagórku, patrząc się w nocne niebo. Jego ręce oparte o kolana pozwalały dłoniom zwisać bezwiednie i głaskać przepływający między ich palcami wiatr. Prąd tego powietrza kojarzył mu się z mijającym czasem, który płynął nieubłaganie, niosąc na swojej powierzchni coś, czego Talym jeszcze nie mógł dostrzec. Właściwie nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że w tym momencie medytuje. Emocje, które powinny mu teraz towarzyszyć, jakby zostały zdmuchnięte.
Usłyszał kroki zbliżającej się za jego plecami osoby. Właściwie to czuł je już od dłuższego czasu. Akurat obecność tej jednej kobiety była dla niego tak wyróżniająca się jak widok zbliżającej się do Valirii planety wśród zjawisk nieboskłonu.
- Cześć – odezwał się niepewnie głos Witmy. Nie wiedziała, czemu chciał się z nią spotkać, i troszkę ją to zaniepokoiło.
- Cześć! – Togrutanin odwrócił się do niej z ciepłym uśmiechem. – Jak się czujesz?
- Dobrze. Rana na plecach już niemal się zagoiła. – Usiadła koło niego, a Talym poczuł jej zapach, który tak umiejętnie go przyciągał. – A co u ciebie?
Nawet nie przeszło mu przez myśl, by odpowiedzieć w sposób zwyczajny, jak to większość ma w zwyczaju, słysząc to pytanie. Ten Padawan był tak ekspresyjny, że każdy jego ruch, myśl i słowo były autentyczne.
- Ach… - westchnął cicho, krzywiąc się. – Dużo myślę ostatnio. Zwłaszcza o tym, co się dzieje. Co się dzieje w Tarczy. – Podniósł wzrok na oczy Witmy, jakby analizując zawarte w nich teksty.
- Czasem myślenie szkodzi. Człowiek dochodzi do nieprzyjemnych wniosków. – Spojrzała na niebo, szukając, czy tym razem również będzie zorza.
Tym razem, ponieważ nie było to ich pierwsze spotkanie w tym miejscu. Już dwa lata wcześniej rozmawiali tutaj, pod nocnym, kolorowym niebem, otwierając się na siebie. Ku nostalgii, i tym razem zorza zaczęła tkać swe łuno nad parą zakochanych Jedi.
- Czyli… - podrapał się za głową Togrutanin, zanim zadał głupie pytanie - …nie powinienem myśleć?
- Nie to miałam na myśli – odpowiedziała mu Rycerz Maginia. – Bardziej chodzi mi o to, że zbyt długie zastanawianie się samemu może zmienić osąd.
- Chyba masz rację… - zgodził się Padawan. – Im dłużej myślę, tym bardziej zastanawiam się nad tym, czy Tarcza to na pewno mój dom. Czy to na pewno jest miejsce przeznaczone dla mnie. Wiesz, co mam na myśli?
- Mnie też wiele rzeczy się nie podoba. Czuję odpowiedzialność za każdą zabitą osobę. A tylu śmierci moglibyśmy zapobiec.
- Więc dlaczego? – zapytał z bezsilnością Talym. – Dlaczego Tarcza nie broni? Dlaczego nasze działania wyglądają tak a nie inaczej? Przecież… - zatrzymał się na moment, jakby musiał opanować natłok słów, które ciągnęły mu się na język. – Jedi powinni uspokajać. A wychodzi na to, że zabijamy wszystkich, którzy nam stoją na drodze do osiągnięcia celu. Najpierw Arikik, później ten agent… I na pewno to nie są wszystkie sytuacje, jakie miały miejsce. Pewnie o wielu nie wiemy… - dokończył szybciej. – Czuję się, jakby moi przyjaciele zamieniali się w krwiożercze bestie.
- Tarcza nie jest tym, czym była. Idee, które nam przyświecały, zostały zatarte. Odeszli od doktryn Jedi. My odeszliśmy od doktryn Jedi. – Wzięła Talyma za rękę i ścisnęła lekko.
Padawan bał się, że usłyszy te słowa. Jednak mimo to był na nie w pełni przygotowany. Mógł ich wcześniej nie słyszeć, ale je znał. Przewidział je. Nie dzięki Mocy, a dzięki więzi, którą dzielił z Witmą. Ona je po prostu teraz wypowiedziała.
- Żyjemy wymówkami – kontynuowała – zamiast tak, jak powinniśmy.
- Ale my nikogo nie ranimy. – Talym ścisnął na moment jej dłoń, patrząc na nią w zamyśleniu. – Nikogo to nie zabiło. Czy to nie znaczy, że nie robimy źle?
- To, że nie robimy źle, nie oznacza, że robimy dobrze. – Zabrała rękę i przyjrzała się gwiazdom schowanym za zorzą. – Nie tylko ty masz takie przemyślenia.
- Więc jak powinniśmy robić…? – zapytał niskim głosem z obawą o najgorsze, podążając za jej wzrokiem na nieboskłon.
- Od czternastego roku życia należę do Tarczy. Nie znam świata poza nią… Podobno odnalazło coraz więcej Mistrzów, została przywrócona prawdziwa Rada Jedi… Może tam… powinnam skierować swoje kroki?
Talym przełknął ślinę, zamykając oczy.
- Beze mnie – bardziej stwierdził, niż zapytał, odczytując przekaz i inteligentnie analizując słowa.
- Możesz iść ze mną – zapewniła go. – Zawsze chciałeś być prawdziwym Jedi – przypomniała mu, podkreślając słowo „prawdziwym”. – Tam będziesz mieć szansę.
- Witmo… - Spojrzał na nią poważnie. – Ja już nie chcę być Jedi – stwierdził załamanym głosem, kręcąc głową.
- Co? – wyrwało się jego ukochanej. Słowa Padawana zaskoczyły ją.
Właściwie nie tylko ją. Togrutanin po raz pierwszy powiedział to głośno, co, niczym potężna, mosiężna kula, zburzyło jego wewnętrzny świat, który kreował od dziecka. Najboleśniejszą częścią tego było to, że marzenie o byciu Jedi stanowiło ogromny fundament jego osobowości, a teraz się go wyparł…
Pamiętał, jak za dziecka udawał strażnika pokoju z lampą jarzeniową zamiast miecza świetlnego i kocem zamiast szaty. Oglądał te wszystkie programy dla dzieci o bohaterach, zastępując w wyobrażeniu ich twarze swoją. Legendy o Jedi opowiadane mu przez wujka Broela – osobę, która go wychowywała – dodatkowo podsycały ten nieskazitelny zapał, co w efekcie objawiało się snami o byciu podziwianym członkiem Zakonu. A gdy przybył do Tarczy, stało się to jego realnym celem a z czasem – rzeczywistością. Pomagał tym, którzy go potrzebowali. Nauczył się poprawnego korzystania z Mocy. Właściwie mógł myśleć, że to wszystko jest fikcją. Że tak naprawdę zginął, gdzieś tam, na Zakuul, z Broelem, a to wszystko jest rajem.
A teraz… Odrzucił to. Te dwa lata przebywania wśród Jedi zaczęły ostudzać jego, wydawałoby się, niepohamowany zapał. Nie tylko obserwował poczynania swoich sióstr i braci z Zakonu, ale również zgłębiał jego historię zawartą w Archiwach Świątyni na Valirii. Widział coraz więcej błędów i sytuacji, które nigdy nie powinny mieć miejsca, a zyskały postać właśnie dzięki Jedi. Zdał sobie sprawę z tego, że tak naprawdę nigdy nie chciał być Jedi. Tytuł ten był dla niego tylko pewnego rodzaju formą, kształtem, który narzucił swojemu wzorcowi. Talym zawsze chciał po prostu pomagać, strzec i… obdarowywać miłością.
- Zrozumiałem to tutaj, w Tarczy – wytłumaczył, kiedy otoczenie wokół nich jakby zastygło. Drzewa przestały szeleścić, trawa przestała falować. Byli tylko oni i ich słowa. – Myślałem, że Jedi są inni. Że są to strażnicy pokoju i… szczęścia, bohaterowie podziwiani przez świat. Myliłem się.
Ciemnowłosa, mimo blizn piękna kobieta widziała po nim to, że w jego wypowiedzi jest pewna niewypełniona przestrzeń.
- Talymie, stało się coś? Czemu tak nagle… - Chwyciła jego dłoń, a drugą położyła na policzku, żeby spojrzeć mu w oczy. – Mi możesz powiedzieć wszystko.
Tą niewypełnioną przestrzenią był temat ich związku…
- Wiesz, co by się stało, gdybym poszedł z tobą do Zakonu, prawda? – mówił z trudem. – Wiesz, że Jedi nałożyliby na nas zasady. Nie byłoby nas. – Ponownie uścisnął mocniej jej dłoń, jakby się bał, że mu się wyślizgnie. – Ja nie chcę być jak oni. Chcę być, jaki jestem. Kocham ciebie, kocham naszych przyjaciół, kocham to wszystko. – Machnął ręką, jakby ogarniając świat. – W jaki sposób Jedi chcą szerzyć szczęście, jeżeli nie potrafią dać go sobie?
- W jaki sposób chcesz szerzyć szczęście, gdy w pierwszej kolejności myślisz o swoim własnym? – napomniała go jego była mistrzyni. - Tym właśnie stała się Tarcza. Nie pomagamy. Nie jesteśmy elitarną grupą. Bardziej czymś w rodzaju… piratów? Grabimy tam, gdzie nam się podoba. Pomagamy tym, którzy nas poprą. Nie tak szerzy się pokój w galaktyce.
- Ale… - Zacisnął na moment powieki. –To nie chodzi o to. Nie chcę przekładać własnego szczęścia nad innych. Ale nie chcę być też wyprany z emocji. Chcę pomagać nie tylko rozumem, lecz również sercem… Za to zgadzamy się co do Tarczy – dokończył ciszej.
- Więc co zamierzasz zrobić?
Talym puścił Witmę i na moment odwrócił się od niej, grzebiąc coś w kieszeni. Po chwili wyciągnął naszyjnik wykonany z jakiegoś srebrnego, chłodnego materiału. Jego odbijający światło gwiazd i zorzy cienki łańcuszek był zakończony okrągłym kryształem mieniącym się fluorescencyjnie jasnozielonym światłem. Wokół tego kamienia wiły się nitki srebra, otaczając go z każdej strony, by stanowił stabilną część biżuterii. Maginia wyczuła w nim swój dawny kryształ kyber przekazany jej byłemu Padawanowi do jego pierwszego miecza świetlnego.
- Proszę – powiedział nieśmiało Togrutanin, trzymając naszyjnik w garści w taki sposób, jakby czekał, aż Witma wyciągnie po niego dłoń, przez co zwisał swobodnie między nimi, chwiejąc się lekko, jakby poruszany wiatrem, ruchem Talyma, lub inną nieznaną energią znajdującą się między duszami zakochanych.
- Nie mogę tego przyjąć. – Kobieta pokręciła przecząco głową. – Już raz przyjęłam od kogoś naszyjnik, teraz nie wiem, czy ta osoba w ogóle żyje, czy ma się dobrze. Nie, nie chcę zakończyć naszej znajomości. Nie w taki sposób.
Naszyjnik nagle się zatrzymał. Talym puścił go, a ten trwał w miejscu, niczym zawieszony w czasie. Jedynie sam łańcuszek falował spokojnie. Padawan wpatrywał się w ten zielony punkt światła, jakby wyciągając z niego myśli.
- Między nami nigdy nie będzie końca, Witmo. Jesteśmy związani nie tylko przez uczucia, przedmioty i wspomnienia. Jesteśmy związani przez Moc: więź, która została między nami spleciona – mówił z pełnym spokojem, harmonią. Sprawiał wrażenie nieobecnego, będącego po zupełnie innej stronie, w zupełnie innym świecie. – Czuję twoje uczucia, przeżywam twój ból, śmieję się z tobą i słyszę twoje myśli. Chcesz być Jedi bardziej niż ktokolwiek tutaj, i jako Jedi musisz podążać własną ścieżką, niewyznaczoną przez nikogo. Ja z tej ścieżki nie mogę i nie będę cię ściągał. – Kryształ nagle się poruszył i teraz pływał przez powietrze, zataczając powolne kręgi. – Będę szedł obok, obserwując cię. Będę w pobliżu, żebym mógł cię złapać, kiedy upadniesz… ale nie wejdę na nią. Nie z tobą. I nie sam. Bo na mnie czeka zupełnie inna ścieżka. – Wyciągnął błękitną dłoń pod naszyjnik, a ten delikatnie na niej wylądował.
- Zawsze będziesz w moim sercu zajmował ważne miejsce. Bez względu na to, jaki wymiar będzie nas od siebie odgradzał: czy to będzie przestrzeń czy czas… zawsze będę przy tobie. – Dotknęła jego klatki piersiowej w miejscu, gdzie Togrutanie mają serce.
Talym uśmiechnął się delikatnie, zaciskając rękę z naszyjnikiem, a wolną dłoń położył na dłoni Witmy, spoczywającej na jego klatce.
- Tak samo jak ja będę z tobą.
Maginia uśmiechnęła się do niego i spojrzała w nocne, barwne niebo.
- Pewnie będziemy mieć coraz mniej okazji, żeby tak siedzieć i oglądać gwiazdy.
Padawan za to nie oderwał od niej wzroku. Patrzył na nią w ten swój zauroczony sposób, nie komentując tego, co powiedziała.
Dopiero po jakimś czasie dołączył do podziwiania nieboskłonu.

W gwiazdach tych widział nową ścieżkę, która go wołała. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z ogromu i powagi tego, co postanowił. Już nie będzie prowadzonym za rękę Uczniem Jedi przebywającym w bezpiecznej strefie. Teraz będzie dorosłym i odpowiedzialnym za swoje czyny Togrutaninem, dla którego Moc będzie jedynym światłem na tej nieznanej drodze.
Moc, która na początku była dla niego zabawką, później szkołą, a na końcu orężem do zaprowadzania pokoju. Teraz będzie jego przewodnikiem…

Płowa, cienka i przyjemna w dotyku koszula spoczęła na błękitnej, togrutańskiej skórze jeszcze lekko pachnącej poranną bryzą, co było efektem wizyty w odświeżaczu. Talym musiał poprawić jakość swojego zapachu spowodowanego wspinaczką górską, do której podszedł, gdy jeszcze valiriańskie słońce nie zdążyło wyjść poza horyzont. Jednak tym razem trening ten nie odbył się tylko z chęci pielęgnowania swojej pasji i ćwiczenia mięśni. Był to bieg pożegnalny, w trakcie którego Padawan miał uporządkować swoje myśli.
Teraz znajdował się w swoim pokoju, leżąc na łóżku, które jeszcze przed chwilą było pościelone. Z dłońmi splecionymi na brzuchu wpatrywał się w pęknięcie tynku na suficie. Tak bardzo zanurzył się w swej kontemplacji, że zaczął ją utożsamiać z własną sytuacją. Wyobraził sobie, że jest to szczelina między jego dawnym życiem a tym, co go czeka.
Wziął głęboki oddech i usiadł na materacu, opierając łokcie o kolana, by pochylić się nad plecakiem leżącym przy jego stopach. Wystawał z niego ciepły koc i manierka. Podniósł go i uporządkował znajdujące się w nim przedmioty, po czym zapiął go, by już nic nie wyleciało, gdy z bezsilności znowu go gdzieś rzuci.
Zarzucił go na ramię i podszedł do biurka mieszczącego się przed otwartym oknem. Idealne jakościowo powietrze planety wręcz kusiły, by zrezygnować ze swoich planów, ale siła woli Talyma była wyższa. Do tego te słodkie śmiechy młodzików uspokajane przez jakiś stanowczy głos... Świątynia była dla niego domem a Zakon rodziną. Nie łatwo było to wszystko zostawić. Właściwie prawie wszystko mówiło mu, by został. Nawet rozsądek.
Skąd w takim razie zrodziła się w nim taka decyzja? Złapał za srebrny naszyjnik z zielonym, okrągłym kryształem i wbił w niego spojrzenie. Witma nie była jedynym powodem. W tym widział swoją zmianę, nie wiedział tylko, czy na lepsze. Na początku swej przygody, jako Padawan, wszystko uzależniał od swej mistrzyni: Rycerz Maginii. Myślał tylko o niej, wszystko robił dla niej, cały czas spędzał z nią… Wypełniała ona całe jego życie. A tego dnia? Zdecydował, że czas wyruszyć w podróż zrozumienia siebie, nawet kosztem związku z Witmą. Na szczęście i jego ukochana pomyślała o tym samym. Tak, jak on, postanowił wybrać odpowiednią dla siebie ścieżkę. Z pewnością było to dużym ułatwieniem.
Zacisnął pięść, zamykając w niej naszyjnik, i przypiął tę biżuterię do swojego paska, obok miecza świetlnego. Następnie spojrzał na puszkę kakao i jej wieczko leżące obok. Chwycił za kartkę papieru, prawdopodobnie wyrwaną z jakiegoś niewielkiego notesu, i przeczytał zawarte na niej słowa.


Postanowiłem wyruszyć w podróż, o której już kiedyś z tobą rozmawiałem. Wtedy szukałem sposobu na ciemność, która chciała mnie dorwać. Teraz wyruszam po to, by poznać swą prawdziwą ścieżkę – swoje przeznaczenie. Nie wiem kiedy i czy wrócę. Mam nadzieję, że to zrozumiesz. I nie martw się o mnie! Dziękuję za ciepłe przyjęcie, dom i rodzinę. Dla mnie jesteś też przyjacielem. I proszę, podziękuj bardzo Mistrzowi Gritlenowi za wszystkie lekcje, które mi przekazał.




Togrutanin wrzucił kartkę do puszki kakao i zamknął wieczko, po którym chwilę później poklepał. Papier był rzadkością. To fakt.  Ale Talym uwielbiał go – jego zapach, wygląd i fraktura razem sprawiały, że nie chciał go zastępować holonotatkami. Zresztą pamiętniki, które prowadził, były papierowe. To też jakiś sentyment.
- Czas wyruszać – rzekł cicho, odwracając się do drzwi, które chwilę później się zamknęły za nim z sykiem.

Padawan wyszedł na lądowisko i od razu spojrzał na transportowiec Tarczy, którego opuszczona rampa przyjmowała kolejne skrzynie wtłaczane przez pilota. Szatyn w średnim wieku, nieco umorusany tam i ówdzie, z goglami na czole czochrającymi jego włosy, po skończeniu załadunku wyszedł jeszcze na zewnątrz, by przejrzeć coś w datapadzie. Gdy spojrzał znad urządzenia na zmierzającego w jego stronę Togrutanina, uśmiechnął się lekko, widocznie zadowolony jego widokiem.
- Padawan Talym – przywitał się, chowając datapad do głębokiej kieszeni szerokich spodni.
- Witaj, Lix. – Jedi skinął głową, wprawiając tym samym w ruch swoje lekku. – Lecę z tobą – oznajmił z delikatnym uśmiechem, wchodząc na pokład.
Pilota zaskoczyła ta wiadomość do tego stopnia, że stał, jak słup, wpatrując się w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą był Talym.
- A-ale jak to?! – Zmierzył za Togrutaninem, wbiegając ze stukotem po rampie statku. – Nikt mnie o tym nie powiadomił. M-m-miałem lecieć sam – wydukał, patrząc z zakłopotaniem na Talyma rozglądającego się po pokładzie wypchanym skrzyniami z żywnością.
- Postanowienie Rycerz Maginii – skłamał Padawan, zajmując miejsce obok pilota.
- Nigdy nie zrozumiałem sposobu postępowania Jedi… - mruknął Lix, zasiadając za sterami.
Talym patrzył przez iluminatory w przestrzeń Valirii. Lasy i świątynia zaczęły nagle się zapadać, jakby pochłaniane trzęsieniem ziemi, co było swoistą iluzją wznoszącego się statku. Oprócz rytmu silników słychać było klikanie w terminal sterowniczy. Zwykle zagadujący swych przyjaciół Padawan teraz dał sobie chwilę ciszy, by nic nie stało na drodze jego myśli zmierzających w galaktyczny eter…

Talym, jako ułożony Togrutanin, odbywał właśnie wyznaczoną część snu, gdy obudził go huk zderzenia się metalowego poszycia statku z powierzchnią planety. Pierwsze, co ujrzał, to kamienne płyty prowadzące do namiotu polowego z namalowanym nad wejściem logiem Tarczy. Po obu stronach ścieżki natomiast znajdowały się różne skrzynie i stojaki. Między wszystkim poruszało się kilkadziesiąt istot przedstawiających przeróżne rasy. Na tle tej bazy wznosiły się drzewa o potężnych, powyginanych pniach i okazałych koronach szeleszczących liści. Był dzień, lecz niebo, nieco wzburzone nieprzeszkadzającym znacząco wiatrem, pokryte było szarą płachtą chmur, spośród których gdzieniegdzie, niczym ostrza wbite w wełniany materiał, przebijały się promienie słońca.
Togrutanin przetarł oczy, a Lix uderzył go zwartą pięścią w ramię, wstając z fotela pilota i zmierzając do wyjścia.
- Jesteśmy na miejscu, Padawanie Talym.
Jedi, przecierając obolałe od ciosu miejsce, obejrzał się za pilotem. Ujrzał, że rampa jest już opuszczona i na pokład wchodzi jakiś Bothanin i Chagrian, po czym włączają repulsory skrzyń z jedzeniem i bez większego trudu wypychają lewitujący ładunek na zewnątrz, kontener po kontenerze. Talym widział też, jak poza statkiem Lix rozmawia z jakimś przystojnym, ciemnowłosym, dobrze zbudowanym mężczyzną w średnim wieku. Jego kilkudniowy zarost dodatkowo uwydatniał kształt szczęki. Był ubrany w wojskowe połączenie białego munduru i zbroi z pomarańczowymi akcentami. I na jego ramienniku widniało logo Tarczy. Ręce trzymał oparte o biodra, odrywając co jakiś czas jedną z dłoni, by gestykulować w trakcie dyskusji. Do tego wyginał się co jakiś czas do tyłu pod wpływem noszącego go śmiechu.
Padawan podniósł się ospale i poszedł w stronę rozmawiającej dwójki, łapiąc po drodze za swój plecak. Zszedł powoli po durastalowej blasze, a oczy obu mężczyzn zwróciły się w jego kierunku. Dopiero teraz Talym dostrzegł, że o ile przed statkiem stał wielki namiot Tarczy, o tyle za statkiem znajdowały się pojedyncze domy, jakby wioska. A dookoła lasy i równiny.
- No, no – mruknął nieznany mężczyzna. – Witamy w naszym posterunku. Chłopaki z pewnością się ucieszą. – Zaśmiał się cicho, jakby odgadł reakcję kilku istot, które zatrzymały się, by przyjrzeć się postaci, która ich odwiedziła. Na niektórych twarzach nawet zawitał uśmiech.
- Przepraszam – mruknął Bothanin wypychający z pokładu statku skrzynię z prowiantem.
Talym, lekko zdezorientowany, zszedł z drogi tragarzom i stanął obok Lixa.
- Witam! – odpowiedział, analizując powoli, gdzie tak właściwie się znajduje i co tu się dzieje.
- Jestem generał Chor. – Przedstawił się wpół opancerzony mężczyzna, widząc zakłopotanie Togrutanina. – Dopiero się obudził? – skierował do Lixa odrywającego co chwilę wzrok od swego datapadu.
- Jestem Talym – powiedział, drapiąc się za głową. – Talym Sellgail, Padawan Zakonu Jedi i członek Tarczy.
- Aaa! – wydał z siebie generał, uderzając się w udo. – Rogaty rycerzyk. Ale to dobrze, to dobrze. Ostatnim Jedi, który nas odwiedził, był Dowódca Jan’yse. Dodało nam to nieco morałów. Chodź. – Machnął ręką, prowadząc go w stronę namiotu i zostawiając Lixa z kontrolą wyładunku.
Talym oczywiście ruszył za swym przewodnikiem, rozglądając się po całej scenerii. Humory były różne. Niektórych nie opuszczały. Dało się nawet dostrzec Durosjanina trzymającego brandy w jednej ręce, a datapad w drugiej. Tylko na zmianę podnosił jedno lub drugie – by coś przeczytać albo łyknąć. Opierał się łokciem i jedną ze skrzyń i na widok Chora uniósł butelkę w geście toastu. Większą uwagę Togrutanina przykuł jednak szczupły, o głowę niższy od niego mężczyzna. Jego ciemne włosy i oczy w połączeniu z garbatym, ostrym nosem nadawały mu nieprzyjemnego charakteru. Padawan poczuł się, jakby jedna z najbardziej nielubianych przez niego postaci z komiksów o bohaterach wyszedł z obrazu i wkroczył do świata realnego. Albo na odwrót. Dodatkowo w jego spojrzeniu było coś niepokojącego.
- Oon to przede wszystkim górnicza planeta – zaczął w trakcie drogi tłumaczyć Chor. – Mamy tutaj stanowisko, ponieważ władze tego miejsca wykorzystują swych mieszkańców jako tanią siłę roboczą.
- Niewolnictwo? – zapytał zgorszony tą sytuacją Talym.
- Właściwie… to tak – odpowiedział generał, zatrzymując się. Togrutanin prawie na niego wpadł. Chor złapał go za ramię i wskazał w stronę przeciwną niż szli, na niebo. – Widzisz to?
Padawan dostrzegł niewielki punkt na planie nieba, wiszący tak wysoko, że prawdopodobnie topił się w chmurach.
- To jest Gwiezdna Forteca Zakuul – wyjaśnił żołnierz z nieskrywaną nutą nienawiści w głosie. – Z tej perspektywy tego nie widać, ale wisi nad stolicą planety. Pobierają od jej mieszkańców dokładnie tyle, ile wydobywano przed ich przybyciem. Z tego powodu mieszkańcy nie zarabiają już tyle, co wcześniej, bo praktycznie wszystko idzie do Zakuul. Ale właśnie… praktycznie wszystko – podkreślił, wzdychając ciężko z kręceniem głową. Talym stał cicho, nie odrywając wzroku od Gwiezdnej Fortecy. – Na domiar złego nowy prezydent miasta zrobił z mieszkańców tanią siłę roboczą i każe im produkować dwa razy więcej, by jedną część miało Zakuul, a druga szła na sprzedaż, a pieniądze z tej sprzedaży do jego kieszeni – zakończył Chor, obróciwszy się na pięcie, by ponownie obrać kierunek w stronę namiotu.
Togrutanin jeszcze przez chwilę obserwował lewitującą budowlę, pogrążając się w konsternacji. Pierwszy raz widział swymi oczami jedną z tych maszyn, które trzymały pieczę nad planetami. Opuścił wzrok i z przymrużonymi powiekami popatrzył pod stopy, chcąc odwrócić od tego widoku swoją uwagę, jakby walczył z jakimś nieokreślonym przyciąganiem. Po tym dołączył do generała.
Chor odsłonił płachtę od wejścia do namiotu i wraz z Togrutaninem weszli do środka. Okazało się, że ten wielki namiot służył za sypialnię. Wszędzie były rozstawione wojskowe materace i bagaże członków Tarczy, w liczbie około trzydziestu. Po przeciwległej stronie namiotu znajdowało się kolejne, lecz o wiele mniejsze wejście.
W trakcie marszu mężczyzna wskazał Talymowi miejsce, gdzie może spać, i zatrzymał się.
- Jutro nad ranem odbędzie się narada. Będzie dobrze, jeżeli przyjdziesz. Tymczasem pozostawiam cię z tym. – I ruszył do wyjścia.
Padawan położył swój plecak obok materacu i spojrzał po reszcie posłań. Nikogo tu nie było. Zapewne wszyscy pracowali.

Wieczorem już każdy zajmował swoje miejsce. O dach namiotu uderzały krople deszczu. Padawan leżał w swoim wyrku, na boku, z dłonią podłożoną pod głowę. Oczy miał otwarte i obserwował w większości śpiących członków Tarczy. Z dwie osoby czytały jeszcze hologazety z najnowszymi wiadomościami z galaktyki. Ich nagłówki głosiły: „Kolejny atak Imperium” i „Pozostałości Palpatiny”. Ten ostatni tytuł spowodował, że Togrutanin zamknął oczy i odetchnął głęboko. Nie chciał wracać wspomnieniami do tych wydarzeń. Tylko przypominały mu o krzywdach Witmy, za którą teraz tak bardzo tęsknił. Nie spędzał z nią każdej nocy w jednym łóżku, ale zawsze miał tę świadomość, że może ukradkiem przejść do jej pokoju i pogładzić jej policzek, pocałować w czoło czy nawet po prostu na nią popatrzeć. Teraz miał tylko naszyjnik, którego nie przyjęła. „Może to dobrze?” – zastanawiał się, czując, że przynajmniej ma jakąś pamiątkę, linkę wspomnień, której może się w każdym momencie chwycić. Tak naprawdę to ból po rozstaniu rozpoczął się teraz, gdy musiał przeżyć pierwszą noc poza zasięgiem swej ukochanej. Nawet sama chwila zakończenia związku była dla niego o wiele spokojniejsza, wręcz wzorcowa względem poglądów Jedi.
Przewrócił się na drugi bok i poczuł, że wyrwał się ze stanu półsnu-półjawy. Większość myśli, która mu przed chwilą zaprzątała głowę, teraz kompletnie z niej wyleciała. Nawet nie był w stanie ich wyłapać i odtworzyć. Przyjął to z pewną ulgą, bo czuł, jak łza napływa mu do oka. To znaczyło, że nie były przyjemne. Z tym spokojem zasnął…

Kropla potu, odbijająca promienie porannego słońca i podkręcana przez wiatr, znalazła się zbyt blisko szmaragdowego promienia i przez to zniknęła w ułamku sekundy, pozostawiając po sobie jedynie natychmiastowo zmiecioną parę. Młody, widocznie zdyszany i wysportowany Togrutanin stał ze stopami ustawionymi blisko siebie, z rękojeścią miecza trzymaną przy biodrze i jego ostrzem skierowanym w dół. Talym wyłączył broń stanowiącą symbol Zakonu Jedi i wbił w nią wzrok. Srebrzyste, metalowe części komponowały się z drewnianymi elementami drzewa apo apo, stanowiąc trzon dla niesamowitej energii. Padawan przypiął miecz do pasa i rozejrzał się dookoła. Znajdował się w pięknie zielonym i bujnym lesie, sam.


Odsłaniając namiotową płachtę, wszedł do niewielkiej przestrzeni, gdzie wokół kwadratowego stołu zasłanego holodokumentami stało kilka osób, w tym generał Chor, przystojny brunet. Oprócz niego było też wątły mężczyzna o czarnych włosach i z garbem na nosie, ten sam mężczyzna, który dzień wcześniej rzucił się Talymowi w oczy. Znalazł się też jakiś starszy, sędziwy żołnierz, kobieta w średnim wieku, o ostrym spojrzeniu, i  postawny Bothanin. Wszyscy od razu zwrócili wzrok na Padawana.
- Jedi Talym – Chor przedstawił przybysza. Była w nim pewna radość, spokój, luz. – Właśnie opracowywaliśmy plan działania. - Wskazał na hologramowy plan niewielkiego miasta zbudowanego w środku doliny, wewnątrz kręgu z lesistych gór. Właściwie do miasta było temu czemuś daleko. Hologram przedstawiał wysoki, spiczasty budynek i dziesiątki kilkanaście razy mniejszych, rozsypanych dookoła tej głównej budowli. – Jutro o świcie zaatakujemy z powietrza gabinet prezydenta, w czasie, gdy większość oddziałów zajmie się uwalnianiem niewolników. – Przewinął obraz, który teraz ukazywał obozy zbudowane w górach, gdzie byli przetrzymywani pracownicy. – Ogłosimy mieszkańcom, że są wolni od dotychczasowej władzy. Następnie…
Dowódcy bazy Tarczy na Oon omawiali szczegóły akcji, kiedy wzrok Talyma spoczął na podejrzanie wyglądającym, szczupłym mężczyźnie. Stał on w rogu namiotu, uśmiechając się lekko pod swoim garbatym nosem. Padawan miał dziwne uczucie, że ten człowiek nie jest najlepszym materiałem na ratowanie ludności. Zupełnie takie samo uczucie towarzyszyło mu w przypadku, gdy podczas pewnej misji na Ilum jeden z żołnierzy zamordował ludzi Imperium Sithów, co w mniemaniu Togrutanina było niepotrzebne.

Gdy narada się skończyła, pierwszy z pomieszczenia wyszedł ciemnowłosy mężczyzna. Za nim ruszył Talym, wodzony przeczuciem. Ze względu na ruch wzmożony szykowaną akcją, Jedi co chwilę ocierał się o jakichś żołnierzy Tarczy, tracąc swój cel z oczu. Trzymał go jednak zmysłami Mocy. W pewnym momencie podejrzany osobnik skręcił w stronę dwumetrowych skrzyń stojących przy lesie. Zaczynało się już robić ciemno. Szare chmury dawały czytelny znak, że słońce już straciło swoje panowanie tego dnia. Padawan poszedł za nim i zauważył, jak brunet wsiada na śmigacz i odpala go, patrząc nerwowo na Talyma. Togrutanin zatrzymał się wpół kroku, z lekko rozwartymi ustami, i wyciągnął rękę do uczestnika wcześniejszej narady.
- Poczekaj! Mam kilka pytań, ja… - W tym momencie silniki maszyny uruchomiły się i pojazd uniósł się kilkadziesiąt centymetrów nad ziemię.
W tej chwili czas dla Talyma jakby się spowolnił. Mężczyzna uśmiechnął się kącikiem ust, przekręcając równocześnie rączkę odpowiadającą za dodawanie gazu, i ruszył w stronę lasu. Dopiero wtedy Padawan oprzytomniał.  Już był pewny, że coś nie gra. Wskoczył na skrzynię znajdującą się obok niego i zaczął rozglądać się za jakimś innym pojazdem.
- Talym? – zaczepił go generał Chor patrzący z dołu. – Co ty robisz?
- Potrzebuję szybkiego transportu – odpowiedział ze spokojem, nie pozwalając emocjom na przejęcie nad nim kontroli. – Najlepiej takiego, który zmieści się między drzewami.
- Tam stoi jeden, ale… - nie zdążył dokończyć, gdy Jedi już biegł we wskazaną stronę.

Togrutanin mijał potężne pnie, próbując nie stracić prędkości. Było to trudne, ale do zrobienia. W ciągu tych dwóch lat nauki Witma zdążyła mu przekazać wiele bardzo użytecznych umiejętności. Kierowanie śmigaczami było tylko jedną z nich.
Nie widział już swojego celu. Uciekający znajdował się wiele metrów przed nim. Tak właściwie to Talym nawet nie był pewny, czy jedzie w dobrą stronę. Wtedy zamknął oczy i ponownie powołał się na Moc i wysłał jej wici w różne strony, dając im podpowiedzi w formie obrazów szukanej osoby. Nie musiał się bać, że jadąc na ślepo, rozbije się o drzewa, ponieważ do „widzenia” nie potrzebował wzroku. Problem omijania przeszkód był zniwelowany dzięki echolokacji – naturalnej umiejętności Togrutan.
„Mam cię!” – pomyślał, gdy wykrył obecność celu. W tej samej chwili wykonał gwałtowny obrót śmigacza o dziewięćdziesiąt stopni, co posłało na drzewo kupę liści rozwianych przez energię repulsorów.
Już był coraz bliżej… Lewo, prawo, prawo, uchylenie przed konarem, jeszcze raz… Cel stał w miejscu.
Gdy Talym poczuł, że mężczyzna nie ucieka, spowolnił. Tym bardziej,  że był już właściwie przy nim. Wyjeżdżając z lasu, zauważył półkę skalną, urwisko. Uciekinier stał na krańcu wysuniętego głazu, obok swojego śmigacza i drzewa rosnącego nad przepaścią. Z tego miejsca, na prawo, właściwie było widać miasto centralne planety Oon, o którym wcześniej mówił Chor, oraz wioskę, na lewo, gdzie Tarcza rozstawiła swój obóz.
Talym zszedł z pojazdu i spojrzał poważnie na ściganego mężczyznę. Ten natomiast stał bez strachu, z nadgarstkiem przy ustach. Mówił coś.
- Dlaczego uciekałeś? – zapytał spokojnie Padawan, podchodząc coraz bliżej celu. Zatrzymał się około pięć metrów od niego i założył ręce na klatce piersiowej, okazując w tej postawie swoją pewność siebie oraz brak wyczuwanego zagrożenia.
Ta pewność siebie jest czymś niespotykanym u Talyma. Nawet wśród najbliższych zdarza mu się być roztargnioną i nieśmiałą osobę. Jednak od czasu, kiedy opuścił Valirię, coś się w nim zmieniło. Stawiając się w tej sytuacji, musiał nabyć odwagi. W innym wypadku cała ta wyprawa skończyłaby się w chwili założenia plecaka. To już jest przynajmniej jedna lekcja, którą doświadczył dzięki swej decyzji.
- Bo mnie goniłeś – odpowiedział bezczelnie ciemnowłosy, obracając się twarzą do Talyma. Nacisnął coś na komunikatorze wmontowanym w bransoletę i ponownie posłał swój wyzywający uśmieszek.
Togrutanin zmarszczył czoło, patrząc na mężczyznę i próbując zrozumieć, co ten właśnie zrobił. Wtedy wyciągnął przed siebie dłoń i, zaciskając nieco palce, użył Mocy. Ręka mężczyzny, na której był komunikator, została pociągnięta do Padawana. Uciekinier został przeciągnięty kilka metrów przez niewidzialną siłę, by jego nadgarstek skończył w uścisku Talyma.
Drobny, podstępnie wyglądający osobnik patrzył teraz na użytkownika Mocy z przerażeniem. Gdy znaleźli się oboje tak blisko siebie, kontrast ciał obu samców intensyfikował przewagę Togrutanina. Wyrzeźbione ręce Talyma nie dawały szans na ucieczkę. Jego palce tak mocno trzymały komunikator mężczyzny, że mogło się to skończyć zniszczeniem urządzenia. Wtedy Padawan sobie zdał sprawę z tego, skąd pochodziła ta nieludzka siła… To nie były tylko mięśnie. To był gniew. Naładowana nim Moc przenikała przez durastalowe urządzenie i miażdżyła kończynę uciekiniera. Twarz użytkownika Mocy wyraziła zaskoczenie, po czym nacisk na nadgarstek się zmniejszył.
- Jak masz na imię? – zapytał Talym, karcąc się w duchu za to, co się wydarzyło. Starał się nie pokazywać tego, że jego umysł toczy wewnętrzną batalię, próbując zrozumieć, co wywołało w nim tak silne, negatywne emocje. Zwykły, podejrzany cel nie mógł być tak silnym katalizatorem…
- Chyba żartujesz. – Mężczyzna bez skrupułów zaśmiał mu się w twarz, starając ukryć swój lęk. W końcu, znajdując się nos w nos z Togrutaninem, podczas szybko nadchodzącej nocy, widział rzeczy, które potęgowały jego strach.
Talym, na tle lasu i gwiazd, był w oczach tego człowieka rogatą istotą zdolną odebrać życie w kilka sekund. Padawan zdawał sobie z tego sprawę, dlatego wziął głęboki wdech i na moment przymknął oczy. Zadziwiło to ciemnowłosego na tyle, że przestał się wiercić.
Togrutanin powoli odchylił powieki i wtedy poczuł, jak wszechobecna Moc delikatnie muska jego ciało. Słyszał jej szeleszczący szept i rozpływał się w błogim uczuciu jej istnienia. Przyjrzał się trzymanemu komunikatorowi nałożonemu na nadgarstek, po czym powoli wypuścił ze swoich płuc powietrze.
Padawan upadł na ziemię. Gdy podniósł wzrok, był już gdzie indziej. Leżał na chłodnej posadzce, a przed nim stała ubrana w grafitowy płaszcz postać, z mundurową czapką na głowie. Był cyborgiem i górował nad Talymem. A raczej nad czarnowłosym mężczyzną, którego oczami Padawan teraz oglądał przeszłość.
- Oj, Garth… - Cyborg pokręcił głową, cmokając, by wyrazić swoje niezadowolenie. – Wrócisz do bazy Tarczy i będziesz kontynuował…
Padawan nie zdążył usłyszeć do końca wypowiedzi z wizji, bo ponownie znalazł się nad urwiskiem. Wolną ręką złapał się za czoło i syknął, by po chwili spojrzeć w oczy swojego celu.
- A więc, Garth… - zaczął, ale szybko urwał zdanie, by spojrzeć na przelatujące przed nim, za plecami jego uciekiniera, bojowe statki. Wszystkie leciały w stronę obozu Tarczy...

Togrutanin pędził na śmigaczu, mijając wygięte w łuk konary drzew. Na jego twarzy widniała zaciętość, którą rzadko ukazywał, a lekku falowały za nim, noszone przez prędkość, z jaką się poruszał. Wiatr się nasilił, więc liściaste korony co chwilę odsłaniały czarne niebo. Nie było widać żadnych gwiazd, jedynie wznoszący się z oddali dym, który odbijał czerwoną poświatę. To oznaczało, że był coraz bliżej.
W tej chwili przyszło mu do głowy, że wszystko byłoby łatwiejsze, gdyby obok znajdowała się Witma. W ciężkich sytuacjach to ona była tą, która skakała w ogień, a on musiał zaciskać zęby, żeby nie skoczyć za nią. Z czasem przywykł do takich sytuacji. Nauczył się ufać i polegać na innych, więc i w tej chwili napiął mięśnie szczęki i pochylił lekko do przodu swe czoło, by opanować swój strach i stres. Pomyślał, że generał Chor i reszta żołnierzy Tarczy dadzą sobie radę.
Togrutanin zwiększył prędkość śmigacza, przekręcając jego rączki, by po chwili znaleźć się na skraju lasu i z niego wyskoczyć. Przez natłok myśli źle obliczył odległość i musiał teraz intensywnie zahamować, przekręcając maszynę o dziewięćdziesiąt stopni. Przed nim ukazał się obraz piekła. Płomień objął całą wioskę i obozowisko Tarczy. Dźwięk trzaskających wokół drzew i desek docierał do montrali Padawana z taką samą częstotliwością, co krzyki ludzi. Postawiony przez Tarczę namiot dowództwa został przygnieciony do ziemi przez szkarłatne jęzory żywiołu.
Talym zgasił śmigacz i zaczął stawiać powolne kroki w stronę centrum pobojowiska. Iskry odbijały się w jego oczach. Zewsząd otaczał go dym i zapach krwi. Gdzieś w oddali uderzył piorun. W takich momentach Padawan myślał, że Moc wyraża swój ból poprzez pogodę. Opłakuje ofiary i gniewa się na napastników, którzy odbierają życie istotom połączonym z kosmiczną energią. On, w tym całym chaosie, musiał zachować tak często odpychany spokój. Jeżeli Moc go tutaj zaprowadziła, to miała w tym cel. Miała cel w tym, żeby Talym trafił akurat na takiego pilota, który zawiezie go akurat na tę planetę. Miała cel w tym, żeby to wszystko się wydarzyło kilka dni po przybyciu Padawana. Miała cel w tym, żeby ten młody użytkownik Mocy szukał swojej drogi właśnie teraz.
Niebieski Togrutanin zacisnął pięści, wziął głęboki wdech i pozwolił kosmicznej energii, by wypłukała z niego emocje powodujące, że jego ciało drżało. Powoli się uspokajał, a jego dłonie rozkurczyły się. Wtedy złapał za rękojeść miecza świetlnego i go odpalił. Szafirowa klinga, która wyskoczyła z sykiem, była niczym jasny cel wśród ogólnie otaczającej go czerwieni.
Miecz świetlny dla Jedi nie był tylko narzędziem. A tym bardziej nie był tylko bronią. Był on niczym latarnia morska dla wód otaczającej go Mocy. Rękojeść powoli zbliżyła się do czoła Talyma, który zamknął swe oczy i skupił zmysły. Wysłał wici sondującej energii, by odnaleźć organizmy żywe. Po krótkiej chwili odnalazł jeden, znajdujący się niespodziewanie blisko.
Wtedy w jego stronę poleciała niebieska błyskawica blastera. Padawan odbił ją w eter i spojrzał w kierunku, z którego została wystrzelona. Wróg znajdował się za ścianą jednego z budynków. Talym wziął rozbieg i przeskoczył przez płomienie, równocześnie lądując obok celu. Wtedy zamachnął się mieczem i przeciął na pół trzymany w rękach przeciwnika blaster. Mężczyzna, któremu spojrzał w oczy, był ubrany w grafitową zbroję z nieznanym dla Togrutanina symbolem na ramieniu. Znak był wymalowany złotą substancją i przedstawiał dwa półkola zetknięte ze sobą wybrzuszeniami. Padawan nie miał pojęcia, kim ten ktoś jest i do jakiej organizacji należy. Wtedy nieznany mężczyzna wyciągnął zza pasa sztylet i pchnął nim w Talyma. Jedi złapał go za nadgarstek z ostrzem i wykręcił, przez co nóż upadł na ziemię.
- Ty! Zostaw go! – krzyknął ktoś za plecami Togrutanina.
Gdy Talym się odwrócił, zobaczył stojących dziesięć metrów dalej trzech żołnierzy, celujących w niego z blasterów. Byli w takich samych zbrojach, co obezwładniony mężczyzna, i również nie mieli hełmów. Padawan powoli podniósł ręce, puszczając swojego wcześniej dopadniętego przeciwnika i odwrócił się twarzą do napastników, wystawiając się na atak znajdującej się teraz za nim osoby. Widział spływający po twarzach przybyłych ludzi pot. Sam również był coraz bardziej zgrzany. Znajdowali się po środku płonącej osady, więc żar i dym dawały się we znaki. W tym momencie pod nogami trójki żołnierzy poturlało się coś kulistego.
Gdy tylko Talym zorientował się, co to jest, kopnął nogą w tył, posyłając na ścianę płonącego budynku stojącego za nim przeciwnika, po czym zasłonił się rękoma. W tej samej chwili urządzenie wybuchło i posłało pozostałych trzech mężczyzn na różne strony, przy okazji rozsypując płonące obok konstrukcje. Na skórę Padawana padło kilka odłamków zwęglonego drewna i czegoś, co prawdopodobnie było ludzkim ciałem. W miejscu, gdzie wcześniej stali żołnierze, został krater. Wtedy z płomieni znajdujących się za rogiem wyskoczył generał Chor i zasalutował Talymowi. Ten się uśmiechnął lekko i szybko podbiegł do towarzysza.
- Dziękuję za pomoc.
- Nie mamy czasu – odpowiedział mężczyzna, przecierając dłonią swoją osmoloną twarz. Jego policzki były zaczerwienione, a ramiona co chwilę unosiły się, by płuca mogły złapać jak najwięcej powietrza. Chor kiwnął głową w jedną z uliczek i pobiegł. Padawan podążył za nim.
W pewnym momencie generał zatrzymał Talyma, unosząc zgiętą w łokciu rękę, i wyjrzał za róg. Obserwował tak coś przez dłuższy czas. Togrutanin słyszał dwa głosy: jeden należący do kobiety, a drugi, mechaniczny, do kogoś, kto z pewnością nie był człowiekiem. Wtedy postanowił sam zobaczyć, co się dzieje. Gdy Chor go puścił i Talym mógł wychylić głowę, dostrzegł ubraną w grafitowy mundur szatynkę, z włosami spiętymi w kucyk. Trzymała na dłoni holokomunikator. I ona była oznaczona tym samym symbolem, co nieznani żołnierze.
- Nigdzie nie ma śladu Gartha, sir – mówiła do hologramowej postaci przedstawiającej istotę rasy Chevin.
Talym od razu sobie przypomniał o zdrajcy Tarczy, którego wcześniej gonił i z którego wyciągał informacje. To on wydał rozkaz zaatakowania tego miejsca, wysyłając sygnał przez swój komunikator.
- Wyczuwam go – odpowiedział hologramowy, ukryty pod czarnym kapturem Chevin. Jego głos przywodził na myśl warkot skrytych w cieniach drapieżników. - On musi gdzieś być. Znajdźcie go.
- Tak jest, sir – odpowiedziała kobieta, która wyłączyła holokomunikator, sprawiając tym samym, że Chevin zniknął. Po tym spojrzała w górę, na reflektory statku, które ją oświetliły. Transport wylądował obok niej, nie martwiąc się ogniem. Transportowiec zmiażdżył jeden z płonących budynków i wysunął rampę, by kobieta mogła po niej wejść.
- Jakie są rozkazy, Rycerzu Jedi? – zapytał Chor, widząc, co się dzieje.
Talym w końcu spojrzał na generała. Po twarzy Padawana widać było zmartwienie i ciężar, który nagle spadł na jego ramiona. Wziął głęboki oddech i spojrzał z delikatnym uśmiechem na Chora.
- Do Rycerza mi daleko – mruknął, drapiąc się za głową, po czym pognał przez kolejne płomienie, w stronę skraju lasu, zostawiając temat wznoszącego się teraz transportowca.

Talym i Chor w końcu wybiegli z ogarniętego pożogą miejsca i dotarli do skraju lasu, który w tym miejscu znajdował się na tyle daleko od osady, że nie zajął go ogień. Tutaj również stał niewielki transportowiec Tarczy, którym Padawan, wraz z pilotem Lixem, przybył na planetę Oon. Z wysuniętej rampy powoli wyszedł niski szatyn. Czarny olej ubrudził jego twarz i gogle znajdujące się na posklejanych, kręconych włosach. Był ubrany w pomarańczowe szelki i brązowy, wełniany sweter.
- Padawan Talym? – zapytał z niedowierzaniem, patrząc na przybyszy.
Togrutanin mu zasalutował, po czym minął go i bez słowa wszedł na statek. Zaraz za nim wmaszerował Chor.
Pilot popatrzył za dwójką i sam zaraz wbiegł do maszyny. Zamknął za sobą rampę i przeszedł na przód, gdzie przy sterach stali już Talym i Chor. Wtedy Padawan zobaczył przez iluminatory czerwoną wiązkę, która uderzyła niedaleko przed nimi, w las.
- Chcą nas zestrzelić! – stwierdził nerwowy Chor, patrząc na Lixa, który szybko zajął miejsce pilota i zaczął odpalać maszynerię. Przesuwał różne dźwignie i klikał przyciski, co wprawiło urządzenia w ruch. Wiele lampek się zapaliło, oświetlając kadłub, a statek powoli zaczął się odrywać od ziemi.
W tym momencie coś prawdopodobnie uderzyło w poszycie statku i sprawiło, że ten się zabujał w powietrzu.
- Osłony przyjęły cios, nic nam nie jest – zapewnił Lix, przyciągając do siebie dźwignię. Wtedy wszystkim mocno szarpnęło, a maszyna pognała w górę i do przodu.
Migająca lampka na czujnikach wskazywała, że śledził ich jeden z wrogich myśliwców. Ostrzeliwał ich tyły, więc Lix przeniósł tam całą moc pola ochronnego. Jego energia jednak malała i wiadomym było, że nie są w stanie wytrzymać tak w nieskończoność.
- Leć tam! – Wskazał przez iluminatory Talym, pokazując palcem w stronę urwiska znajdującego się przy ciemnym lesie.
- Po co? – zapytał Lix, unosząc jedną brew. Kompletnie tego nie rozumiał, jednak posłuchał się.
Padawan wtedy przeszedł na tył statku, a pilot zobaczył na swej konsoli, że rampa ponownie została opuszczona.
Talym patrzył na lecący za nimi myśliwiec. Statek był w kształcie półokręgu, z jego końcami skierowanymi do przodu, gdzie również znajdowały się ostrzeliwujące ich działa. Jednak to nie zdjęcie maszyny wroga było celem użytkownika Mocy. Padawan spojrzał w dół i zobaczył pod swoimi stopami, daleko w dole, rozciągającą się równinę ogarniętą deszczem. Po lewej stronie jego wzroku rósł znajdujący się nad urwiskiem las, gdzie wcześniej Talym dogonił Gartha, szpiega nieznanej organizacji.
Kolejny laser uderzył w pole ochronne statku, rozpływając się przed oczami Padawana. Rozproszyło go to na moment, ale po chwili Togrutanin odzyskał skupienie. Musiał teraz zachować spokój, by jak najlepiej panować nad Mocą.
- Obniż lot! – krzyknął za swoje plecy.
Przez moment nic się nie działo, jakby pilot nie posłuchał rozkazu. Jednak koniec końców transportowiec zaczął opuszczać lot, a jego poszycie prawie ocierało się o korony drzew rosnących nad urwiskiem. Padawan zamknął oczy i zaczął się wyciszać. Dźwięki silników, wiatru, uderzających w pole pocisków i burzy powoli słabły, a czas zdawał się spowalniać. Talym zanurzał się w Mocy, starając się sterować jej nurtem. W pewnym momencie słyszał już tylko deszcz i po chwili… wrzaski wygrażającego się na dole Gartha.
Padawan wziął głęboki oddech i szybkim ruchem wyciągnął w dół dłoń. W tym momencie zdawało mu się, że wszystko na moment stanęło w miejscu, a on miał teraz pod sobą przywiązanego do drzewa wiszącego nad przepaścią Gartha. „Nie myśl o manipulowaniu celem”, powtarzał sobie w głowie. „Wyeliminuj przestrzeń między tobą a nim.” Wypuścił z płuc powietrze i Mocą szarpnął za ciało mężczyzny. Liny jakby ożyły i same się rozwiązały, a ciało szpiega wystrzeliło jak pocisk ku Talymowi.
Rampa się zatrzasnęła, a Padawan, turlając się po posadzce statku z Garthem trzymanym w uścisku, odetchnął z ulgą i po chwili puścił mężczyznę. Ten zaraz wstał, wystraszony, niepewny, co się stało, i popatrzył z niedowierzeniem na Talyma. Już nie był przywiązany do wiszącego nad przepaścią konaru. Do tego użytkownik Mocy, który go wcześniej uwięził, leżał teraz wykończony, wręcz wystawiając się na cios niczym dusząca się na powierzchni ryba. Garth zmarszczył swój garbaty nos i wyciągnął przed siebie ręce, by rzucić się na Togrutanina i go udusić. Wtedy poczuł na kręgosłupie nacisk, co go automatycznie zmroziło i zatrzymało wpół ruchu.
- To ty nas zdradziłeś? – zapytał generał Chor, przyciskając lufę blastera do pleców Gartha.
Szpieg przeklął pod nosem i opuścił głowę, czując swoją porażkę. Wtedy Talym powoli podniósł się z ziemi, patrząc zmęczonym wzrokiem na Gartha. Padawan ciężko oddychał i ledwo się trzymał na nogach, dlatego jedną ręką musiał się oprzeć o ścianę ładowni statku. Prawie upadł, gdy maszyną zatrząsnął kolejny pocisk wroga. Togrutanin był cały przemoknięty. Jego płowa, grubo szyta koszula z serkowym wcięciem w dekolcie była cała przemoknięta, tak jak i on sam. Krople spływały po jego lekku i podbródku, by zaraz spadać na ziemię. Ciężko było powiedzieć czy to był pot, czy też deszcz.
- Garth… - robił przerwy w zdaniu, by łapać oddech - …kim wy jesteście?
- Myślisz, że ci powiem? – mężczyzna zmarszczył czoło, ale wtedy lufa blastera przeniosła się z jego pleców na potylicę. Szpieg o kruczoczarnych włosach przełknął ślinę i podniósł do góry ręce, pokazując ze wściekłości swe żółtawe zęby. – Jesteśmy „Nadzieją”.
Talym ściągnął brwi i spojrzał na znajdującego się za plecami Gartha Chora, który również został zaskoczony tą wiadomością.
- „Nadzieją”? – powtórzył Padawan, wbijając niepewny wzrok w mężczyznę. W tym momencie odczuł ironię. Jeżeli „Nadzieja” miała polegać na paleniu osad…
- Czym się zajmujecie? Dlaczego zaatakowaliście naszą bazę? – wypytywał Talym.
- Żebyście wy nie zaatakowali nas – odpowiedział z prześmiewczym uśmieszkiem Garth.
- Jak to „was”…? Jak mieliśmy was zaatakować? My nie wiemy, kim wy jesteście. – Nie rozumiał Togrutanin, kręcąc głową. Patrzył w oczy pewnego siebie mężczyzny i czuł obrzydzenie. I niepewność… Nie pamiętał, kiedy ostatnio to on musiał być tym, na którym spoczywał obowiązec prowadzenia rozmowy i wyciągania informacji. Życie bez mistrzyni wydawało mu się teraz o wiele trudniejsze…
- My jesteśmy wszędzie – mruknął Garth, kiedy od strony kokpitu dotarł do nich stłumiony krzyk Lixa:
- Trzymajcie się!
Zaskoczony Talym spojrzał ze zdziwieniem na Chora. Wydaje się, że zrozumieli się bez słów. Chwilę później Garth leżał na ziemi, ogłuszony przez kolbę blastera.
Generał i Padawan pognali na przód statku, by sprawdzić sytuację.
- Pola ochronne wysiadają. Muszę obniżyć lot. – Lix pchnął do przodu jedną z dźwigni i nagle transportowiec zanurkował.
Maszyną wstrząsnęły dwa kolejne strzały. Talym złapał się fotela, patrząc przez iluminatory na zbliżającą się polanę.
- Zostaniemy zestrzeleni – tłumaczył starający się naprawić sytuację Lix. - Musimy zmniejszyć odległość między nami a ziemią, bo inaczej będzie z nami krucho.
Padawan spojrzał na jeden z wyświetlaczy i zauważył, że oprócz migającej kropki przedstawiającej myśliwiec wroga, wyświetla się jeszcze jedna, symbolizująca kolejny niezidentyfikowany statek. Wtem poczuł ostre szarpnięcie, krzyk i uderzenie w głowę.


W montralach Talyma rozbrzmiewał ostry pisk. Pozostałe dźwięki słyszał jak przez mgłę. Gdy otworzył oczy, patrzył na wszystko z poziomu powierzchni, błota, w którym leżał. Widział jedynie plamy. Gdzieś z boku, wśród ciemnych kształtów, najprawdopodobniej szczątków statku, tańczyły płomienie. Deszcz padał mu na twarz, a on nie mógł się podnieść. Gdy próbował, jego klatkę przeszywał ostry ból. Kilka ciemnych sylwetek zbliżało się do niego, krzycząc coś zbyt rozmytego, by można to było zrozumieć. Pisk powoli przemijał. Dzięki echolokacji ocenił, że postacie znajdują się jakieś osiem metrów od niego. Czuł ich intencje. Wiedział, że jeżeli kolizja go nie zabiła, to zrobią to oni. Wysłał więc wici Mocy, by zlokalizować swój miecz świetlny. Po drodze wyczuł jednak ciało. Należało do Lixa. Nie oddychał. Nie żył… Tak samo Garth. W końcu znalazł miecz. Ugrzęzł w błocie. Chciał wyciągnąć w jego stronę dłoń, jednak ta zaraz opadła na mokrą ziemię, jakby odcięto jej zasilanie.
Talym przełknął ślinę i przygotował się na ostatnią chwilę. Uśmiechnął się lekko pod nosem. Czuł ciepło blado-zielonego kryształu, który w formie naszyjnika spoczywał na jego klatce piersiowej. Nagle splunął krwią i przekręcił głowę na bok. Nie miał siły trzymać jej tak, żeby patrzeć na zbliżające się do niego cele. Zobaczył wtedy Chora, który spróbował się podnieść na nogi, ale zaraz opadł w kałużę. Wzrok Padawana nadal nie wrócił do normy, jednak fale, które docierały do jego montrali, przekazywały mu informacje, jakoby generał stracił jedną rękę.
„To… koniec?” – zapytał siebie w myślach Talym. „Czy to kara? Moc… tego dla mnie… chciała?” Do oczu zaczęły mu napływać łzy. Przypomniał sobie Witmę. Nagle wszystko, co widział, się zmieniło. Wydawało mu się, że znajduje się we śnie, a obok niego, wśród żywo zielonej trawy, leży Witma.
- Cześć… serduszko… - wychrypiał, starając się uśmiechnąć. Krew splamiła jego jamę ustną, sprawiając, że ostre kiełki wymalowane były szkarłatną plwociną. Wziął głęboki wdech i ponownie ujrzał makabryczny obraz miejsca zderzenia statku z powierzchnią, rzeczywistość. Zamknął oczy i uśmiechnął się lekko, by zasnąć…
Nagle usłyszał głosy strzałów blastera. Myślał, że to koniec. Że jego ciało zostało przeszyte. Nie czuł jednak nic. Pomyślał, że już nie żyje. Że on i Moc nareszcie stali się jednością. Mimo to nadal odczuwał ciężar swojego fizycznego ciała. Ostatnimi siłami podniósł głowę, by spojrzeć w stronę swoich nóg, gdzie wcześniej widział zbliżające się kształty żołnierzy. Teraz widział tam coś innego. Było ich czterech, jednak między nimi skakała jakaś piąta postać. W ręce dzierżyła coś, co wyglądało jak lanca świetlna o niebieskim kolorze. Pociski blasterów próbowały trafić w cel, ale nie mogły. Były one albo unikane, albo odbijane.
Wtedy Padawan stracił przytomność…

Talym otworzył oczy. Pierwsze, co zobaczył, to czyste ściany ciasnego pomieszczenia. Zrobione były z płatów syntplastu, co przywodziło na myśl charakterystykę wnętrza statku. Togrutanin powoli się podniósł do pozycji siedzącej. Zdał sobie wtedy sprawę, że leżał na łóżku, przykryty białą, cienką płachtą. Zdjął ją z siebie i postawił nogi na ziemi. Szybko złapał się za głowę i skrzywił się. Ciężko mu było w pełni otworzyć oczy. Nie były one przygotowane na tak jasne miejsce. Gdy jego wzrok przyzwyczaił się do warunków, Padawan wstał. Na sobie miał jakieś płowe szaty. Były to szaty użytkownika Mocy, Jedi, ale z pewnością nie należały do Talyma. Były ciemniejsze, grubsze i miejscami potargane. Obrócił się dookoła i zauważył drzwi.
Wychyliwszy głowę na korytarz, domyślił się, że statek nie jest wielki. Zapewne przeznaczony dla jednej, ewentualnie dwóch osób. Patrząc w lewo, dostrzegł kokpit pilota. Za znajdującymi się tam iluminatorami widać było soczyście zielone liście drzew. Oprócz tego, na korytarzu były, jeszcze trzy pary drzwi oraz właz, który zapewne wyprowadzał ze statku.
Do Talyma nagle dotarło uczucie obecności jeszcze jednej osoby na pokładzie. Nie zdziwił się, gdy po wejściu do pomieszczenia znajdującego się naprzeciwko niego, zobaczył generała Chora. Zdziwił go jednak fakt, że mężczyzna ten znajduje się w zbiorniku bacty. Dryfujące w błękitnym płynie muskularne ciało żołnierza powoli wracało do dawnego stanu. Togrutanin podszedł do zbiornika i odetchnął ciężko. Nie było mu łatwo patrzeć na Chora. Przekazująca tlen maska była przyczepiona do jego zarośniętej kilkudniowym, twardym zarostem twarzy, a zwisające z góry zbiornika pasy trzymały mężczyznę pod pachami, by mógł pływać w pozycji pionowej. Wtedy Talym zrobił kilka kroków, by mieć lepsze spojrzenie na bok generała. Jego ręka została urwana w połowie ramienia. Padawan pomyślał, że Chor miał wielkie szczęście, w porównaniu do pilota Lixa…
Padawan w końcu podszedł do włazu statku i nacisnął przycisk otwierający wyjście. Rozległ się cichy syk, a metalowa rampa wysunęła się z maszyny i zatrzymała na trawie. Talym zaczął powoli z niej schodzić. Do jego montrali docierała cicha melodia. Togrutanin rozpoznał w niej flet. Gdy stanął wreszcie na ziemi, zasłaniając swoje oczy przed światłem dnia, spojrzał w dół. Wtedy zdał sobie sprawę, że ma bose stopy. Lekko poruszał ich palcami, uśmiechając się pod nosem. Przypomniał sobie okres, kiedy chodził bez obuwia, bo naczytał się o przedstawicielach swojej rasy i naśladował Mistrzynię Aharlę Taash.
Stawiając kolejne kroki, Talym wyrwał się z rozmyślań. Nie wiedział czego, albo raczej kogo, się spodziewać. Coraz lepiej słyszał dźwięk fletu. Wtedy spojrzał w prawą stronę, w stronę dźwięku, przez ramię, i zobaczył tam postać odwróconą do Togrutanina plecami. Będąc w pozycji lotosu, siedziała na kamieniu, wpatrzona w otaczający statek las z drzewami o wygiętych w łuk pniach. Z perspektywy Padawana wyglądała ona tak, jakby ręce trzymała złożone przy twarzy. Zapewne grała na instrumencie. Talym wziął głębszy wdech i powoli zaczął do niej podchodzić. Osoba ta miała białe, krótko ścięte włosy i spiczaste uszy. Do tego jej skóra miała kolor przechodzący z kremowego w jasny brązowy. Padawan na moment się zatrzymał, gdy coś za plecami nieznajomego się poruszyło. Po chwili zrozumiał, że to ogon zakończony białą kitą.
Postać zaczęła schodzić z kamienia, spokojnie. Talym jednak szybko sięgnął do pasa. Cmoknął ustami, gdy zauważył, że nie ma przy sobie miecza świetlnego. Wyprostował się więc i skierował tę samą rękę, którą chciał dobyć broni, na tył głowy, by podrapać się. Gdy przeniósł spojrzenie z powrotem na nieznaną mu osobę, ta już stała na nogach. Mało tego, bardzo szybko szła w stronę Togrutanina, wyciągając przed siebie ręce. O dziwo nie miała fletu. Jedynie do jej pleców przyczepiona była wyłączona świetlna lanca.
Padawan nie był na to przygotowany. Szybko wyciągnął przed siebie dłoń, przyjmując pozycję bojową. Kolejny efekt treningów z Witmą – gotowość do walki wręcz w każdej sytuacji. Nieznajomy zatrzymał się jednak i jego ręce nieco opadły, sprawiając teraz bardziej wrażenie, jakby błagał o zrozumienie. Talym rozpoznał w nim przedstawiciela płci męskiej, nie potrafił jednak określić rasy. Zwłaszcza kłopot sprawiał mu nos, który bardziej przypominał stalowy, zdobiony dziób niż organiczny narząd. Były to cechy charakterystyczne dla humanoidalnej rasy Ryn. Osoba ta miała mniej więcej metr osiemdziesiąt wzrostu, niższa o pół głowy od Togrutanina, a jej rysy twarzy wskazywały na to, że jest również wysportowana.
- Talymie, tyle lat cię szukałem… - rozbrzmiał nadzwyczajnie spokojny, wręcz usypiający głos postaci.
Zdezorientowany Padawan powoli zaczął się rozluźniać. Jego napięta dłoń opadła na dół. Togrutanin przestał zaciskać szczękę, przez co jego mięśnie twarzy ostro rysujące się na policzkach zanikły, a nieznajomy zrobił kolejnych kilka kroków.
- Przepraszam, ale nie… - Togrutanin nie zdążył dokończyć, gdy znalazł się w objęciach przedstawiciela rasy Ryn. Na twarzy Padawana wymalowało się zakłopotanie i niepewny uśmiech. Nie wiedząc, co ma robić, poklepał wojownika po plecach. Choć niewiele się tutaj zgadzało Talymowi, nie czuł od tej osoby negatywnych intencji.
- Przepraszam. – Postać odsunęła się od Togrutanina i wyciągnęła do niego rękę. – Jestem Defar, Rycerz Zakonu Jedi. – Uśmiechnął się do Talyma, który uścisnął mu dłoń.
- A ja jestem Taaa… - przeciągnął Padawan, patrząc po swoim rozmówcy. Choć ten ktoś mógł się przedstawiać jako Jedi, ani jego szata, ani jego broń tego nie mówiły. Bardziej przypominał odzianego w przeróżne luźne lecz grube materiały, koce i chusty, wszystkie w ciepłych kolorach, złodzieja, który dopadł się piki Gwardzisty Zakuul.  – Skąd znasz moje imię? – Puścił dłoń Defara i zmarszczył czoło. – I skąd masz tę lancę? – Wskazał palcem na wystającą zza pleców broń. – I czemu mnie szukałeś tyle lat?
- Dużo pytań jak na cztery sekundy. – Jedi złapał Talyma za ramiona i zaczął go oglądać, niczym dumny ze swego syna ojciec, widzący postępy i rozwój potomka. Koniec końców poklepał go po szyi i wbił w niego łagodny wzrok, uśmiechając się ciepło. Dłoń ciągle trzymał na karku Togrutanina.
Padawan powoli zaczął się czuć niezręcznie, więc znowu podrapał się za głową i zaśmiał cicho.
- Chodź. Wszystko ci wyjaśnię, bracie – powiedział w końcu po dłuższej chwili Defar, kierując się w stronę lasu.

Przez kilka minut szli w ciszy, przemierzając naturalne tereny lasu, przez korony którego przebijały się pojedyncze promienie słońca, tworząc iście dziki, nieokiełznany, lecz pierwotny i piękny obraz natury. Defar stawiał szerokie kroki, przechodząc przez grube korzenie i rozglądając się w różne strony. Na jego twarzy gościł delikatny uśmiech, jego ręce spoczywały splecione za plecami. Zdawał się rozkoszować świeżym powietrzem, chociaż Talym czuł, że to ciepło i zadowolenie od niego płynące miało swe źródło w czymś innym.
- Cieszysz się, że mnie znalazłeś – stwierdził Padawan, przyglądając się bacznie Rycerzowi Jedi. Gdyby nie echolokacja, wpadłby już na niejeden pień.
Defar przeniósł na niego swoje spojrzenie. Choć ciężko było to ocenić, Togrutanin ustalił jego wiek na zbliżający się do średniego.
- Oczywiście, że się cieszę, Talym.
Padawan podrapał się za głową, opuszczając powoli wzrok z twarzy Rycerza Jedi. Zaczął rozglądać się na różne strony, jakby szukał oparcia, podpowiedzi w tym, jak ugryźć temat.
- Zacznę od początku – wypalił nagle Ryn, patrząc pod nogi, jakby odczytał myśli Togrutanina. Jego ton głosu nadal brzmiał ospale, ale tym razem nabrał nieukazywanej wcześniej powagi. W tym momencie Talym dostrzegł w nim duszę prawdziwego Jedi, opanowanego obrońcy pokoju. – Twój ojciec był Rycerzem Jedi. – Defar przeniósł spojrzenie na Talyma i zauważył, że te wstęp nie zrobił na Togrutaninie wrażenia. Wręcz przeciwnie. Młody użytkownik Mocy tylko uniósł brwi, zachęcając, by tłumaczenie szło dalej. – Ja byłem jego Padawanem.
Tutaj Talym się zatrzymał. Defar zrobił jeszcze kilka kroków w przód, po czym nieznacznie się odwrócił, by spojrzeć na błękitną twarz, na której białe ślady tworzyły płynne, lecz ostro zakończone wzory.
- Mój… - mamrotał pod nosem Togrutanin. – Mój ojciec był Mistrzem Jedi?
Defar zamknął oczy i zaśmiał się cicho, po czym westchnął, patrząc w górę, na szeleszczące liście. Dzięki padającemu na nie światłu zdawały się emanować zielonym blaskiem.
- Moc chciała, że nim nie został. Oddał mnie w ręce innego mistrza, zanim zostałem Rycerzem. Rozumiesz, prawda?
Talym pokiwał głową. Znał zasady panujące w Zakonie. Jego ojciec, by zostać Mistrzem Jedi, musiałby doprowadzić Defara do zakończenia Prób Jedi z powodzeniem. A skoro tak się nie stało, to nie zyskał tego tytułu. Prawdopodobnie.
- Ale dlaczego mnie szukałeś? Skąd… Skąd o mnie wiedziałeś? – Padawan położył dłonie na swojej klatce piersiowej i po chwili je rozłożył, by zaraz swobodnie opadły. – Moi rodzice opuścili Zakon i ruszyli w nieznane. Nagle trafili na Zakuul, rozbili się tam i tam się mną zaopiekował wujek Broel, Rycerz Zakuul. Wychowywał mnie… Nie było w tej historii żadnego Padawana Defara.  – Togrutanin uśmiechnął się żałośnie. Z jednej strony był pewny tego, co wiedział, a z drugiej…
Defar odetchnął głęboko i w sposób prawie niezauważalny pokręcił głową.
- Przykro mi, Talym, ale to nie jest prawda.
Padawan cały czas stał w miejscu, nie wiedząc, co powiedzieć. Nagle machnął ręką, odwrócił się i ruszył z powrotem w stronę statku.
- Talym, musisz mi uwierzyć – dotarł spokojny ton głosu do montrali, lecz Togrutanin się nie zatrzymał.
Niebieskoskóry użytkownik Mocy odganiał nachodzące na niego liście i gałęzie, powtarzając sobie w głowie: „To na pewno nie jest prawda. On zwariował. To na pewno nie jest…” W momencie, gdy czubek świetlnej lancy dotknął jego mostku, jego myśli się zatrzymały, a przed nim pojawiła się postać Defara. Rycerz Jedi po chwili opuścił broń, widząc szok w oczach Togrutanina.
- Patrz – powiedział krótko przedstawiciel rasy Ryn, wystawiając swoją z długimi pazurami.
- Gdzie mam spojrzeć?
Defar nie odpowiedział, tylko drugą ręką złapał Talyma za dłoń i położył ją na swojej, tej już wyciągniętej.
- W przeszłość.
Padawan zrozumiał. Zastanowił się, skąd ten Rycerz Jedi wie o jego zdolnościach telemetrycznych, jednak jego myśli skupiły się nagle na czymś innym. Plus fakt, że to nie byłby pierwszy przypadek, kiedy obca osoba poznała te informacje. Przypomniał sobie o przeszłości, w której został uwięziony przez jedną z Darth Sithów, by odczytać informacje na temat starożytnych i potężnych istot Mocy. Odciągnął jednak od siebie te wspomnienia i zacisnął dłoń. Zamknął oczy i pozwolił kosmicznej energii, by przemówiła do niego w swoim języku.
Nagle znalazł się w zupełnie innym miejscu, w zupełnie innym ciele. Stał na placu treningowym, a przed nim znajdowała się druga postać. „To ja?” – zastanowił się, widząc osobę, która była prawie że jego odbiciem. Wtedy zdał sobie sprawę, że prawdopodobnie patrzy na swojego ojca – dumny Togrutanin o błękitnej skórze, z tradycyjnymi, srebrnymi ozdobami okalającymi twarz, czekający z mieczem treningowym w dłoni, by przyjąć atak swojego Padawana, Defara, którego oczami widział Talym.
Talym wrócił do teraźniejszości i zrobił kilka kroków w tył, łapiąc się za głowę. Jego oddech przyspieszył, a przestraszone oczy skierowały swe źrenice w stronę Ryna. Rycerz Jedi stał spokojnie, wciąż trzymając wyciągniętą dłoń. Po chwili ją opuścił i zaczął się zbliżać do Togrutanina. Ten z kolei upadł na kolana, w trawę, próbując złapać w swe płuca jak najwięcej powietrza. Padawanowi kręciło się w głowie i miał wrażenie, że zaraz zemdleje.
- Przepraszam, Talym – rzekł swym lunatycznym głosem Defar, klękając przy błękitnoskórym. – Sięgnąłeś bardzo daleko wstecz. Nie pomogłem ci wystarczająco.
Nagle Talym złapał go mocno za nadgarstek.
- Powiedz mi, co wiesz.

Talym i Defar znajdowali się teraz na skraju lasu, nad urwiskiem. Pod nimi rozciągała się szeroka polana a przed nimi, w oddali, góry pokryte kolejnymi tysiącami drzew, do których optycznie zbliżało się słońce. Oboje siedzieli w pozycji kwiatu lotosu i patrzyli w dal. Talym nagle nie wytrzymał. Westchnął ciężko, zgarbił się i złapał za jakieś źdźbło trawy, by przez chwilę się nim pobawić i zaraz je wyrzucić. Powoli przekręcił głowę w lewo, by spojrzeć na Rycerza Jedi. Ten dalej trwał niewzruszony, w swojej wyprostowanej, siedzącej i medytacyjnej pozie. W swych dłoniach, w pozycji poziomej, trzymał lancę świetlną.  Togrutanin wyciągnął przed siebie nogi i zgiął je w kolanach, by oprzeć się o nie. Otworzył usta, by coś powiedzieć.
- Zaczęło się dwadzieścia jeden lat temu – wciął mu się w słowo Defar, jakby dokładnie wiedział, kiedy zacząć. – Twój ojciec wyleciał wtedy na misję. – Głos Rycerza Jedi brzmiał tak, jakby ktoś przesypywał piasek przez palce. Miało się wrażenie, że same słowa koją i uspokajają duszę. Nie było w nich jednak nieczułego zimna. Wręcz przeciwnie. Talym miał wrażenie, jakby słuchał słów brata, którego nigdy nie miał. Słów, które rozprowadzały błogie uczucie bezpieczeństwa po jego ciele.
Wtedy Ryn na moment zamknął oczy i pochylił swoją głowę do przodu. Togrutanin już nie czuł potrzeby ponaglania członka Zakonu Jedi. Tak cierpliwie, jak czekał na zachód słońca, tak cierpliwie czekał na dalszą część opowieści.
Defar podniósł wzrok i uśmiechnął się lekko.
- Nadal zadziwia mnie wola Mocy… Twój tata, a mój mistrz, przyleciał na tę planetę, na Oon. – Rycerz Jedi spojrzał na Talyma. – Tutaj poznał twoją matkę.
W Talyma te słowa uderzyły z taką siłą, że sam się fizycznie wzdrygnął. Poczuł się tak, jakby właśnie był świadkiem duchowego objawienia. Wyruszył w podróż w nieznane, by odnaleźć swą drogę. Po raz pierwszy w życiu podołał się na Moc. Los chciał, że trafił na pilota, który zawiózł go na Oon. Na tej samej planecie, na której on był teraz, nie tylko spotkał byłego Padawana swojego ojca, ale również, ponad dwadzieścia lat temu, jego rodzice spotkali się po raz pierwszy.
Choć w Talymie buzowały emocje, wstrzymał on swoją chęć mówienia. Przełknął ślinę i kiwnął głową, chcąc usłyszeć, co się działo dalej. Ryn powoli pochylił swe czoło, dając tym samym znak, że docenia ciszę zachowaną przez Padawana.
- Jego misja trwała tutaj kilka miesięcy. Towarzyszyłem mu w niej. Naszym zadaniem było rozwiązać spór między rodzinami, które kłóciły się o naturalne złoża planety. Twoja mama miała w tym wszystkim znaczącą rolę. Co ważne, to ona zapewniała nam przez ten cały czas dach nad głową. To był czas, kiedy twoi rodzice się do siebie zbliżyli… Wspomniałeś, że twoi rodzice opuścili Zakon – nagle Defar zmieniał temat. – Prawda jest taka, że twoja mama nigdy do niego nie należała. Nawet nie była wrażliwa na Moc.
Talyma zasmuciła ta wiadomość, chociaż nie miała ona wielkiego znaczenia. Wolał jednak widzieć obojga swoich rodziców jako bohaterów galaktyki. Bądź chodziło o to, że ból sprawiała mu każda informacja, która zbijała wersję, w którą on wierzył. To wszystko było zakorzenione w jego dziecięcym mózgu. Nawet sobie nie zdawał sprawy, jak bardzo zakorzenione…
- Kiedy zakończyliśmy misję i wróciliśmy do świątyni na Coruscant – kontynuował Defar, patrząc na słońce, które już powoli się chowało za odległymi górami – twój ojciec podjął decyzję, że odchodzi z Zakonu. Zrobił to z miłości do twojej matki… Znasz ich imiona? – zapytał nagle, mrużąc nieco swe oczy.
- Tanaa i Movru – odpowiedział Talym, patrząc z nadzieją na Rycerza Jedi. Modlił się, żeby te informacje nie okazały się fałszem. Choć nawet jeżeli by tak się okazało, to nadal miał w głowie tę myśl, że to Defar uważa, że to wszystko jest nieprawdziwe. Może to on się myli, a nie Talym? To pytanie nurtowało go najbardziej – skąd on wie? Skąd może to wiedzieć i dlaczego tak przypuszcza? Wolał jednak, by Rycerz Jedi przedstawił to sam, bez ponaglania i wymuszania. Nie chodziło już o grzeczność. Padawan po prostu chciał mieć jak najwięcej czasu, by przygotować się na najgorsze.
Defar pokiwał lekko głową.
- Tak, tak mieli na imię. A czy wiesz, jakie jest twoje prawdziwe nazwisko, Talymie „Sellgail”? – zapytał Ryn, wyrażając swym tonem, że czuje niechęć do drugiego członu nazwy Talyma.
- Sellgail – odparł Padawan tonem pewnym, choć miał wątpliwości. Zapewne zabrzmiał głupio. W końcu powtórzył tak właściwie to, co zakwestionował Defar.
- Vauan – poprawił go Rycerz Jedi i położył dłoń na ramieniu Togrutanina. – Talym Vauan. To po twoim ojcu.
Choć Padawan nie był w stanie tego wytłumaczyć, poczuł w środku coś przyjemnego. Zupełnie tak, jakby jego podświadomość nareszcie przypomniała sobie to, o czym tak dawno zapomniała. To, co próbowała przywrócić do świadomości przez tak wiele lat. Odpowiedź na nurtujące pytanie.
Defar zabrał dłoń i położył ją z powrotem na rękojeści lancy. Popatrzył przed siebie, by rozkoszować się ognistymi kolorami obejmującymi krajobraz, i kontynuował:
- Twój ojciec, mistrz Movru, musiał oddać nie tylko swój miecz, ale również mnie. Od tamtej pory już nie byłem jego Padawanem, jednak nie zapomnieliśmy o sobie. Twój tata zamieszkał z twoją mamą i praktycznie odciął się od dawnego świata. Choć nie był już obrońcą pokoju dla galaktyki, był nim dla Oon i swoich najbliższych. W tym i dla mnie… Jako pełnoprawny Rycerz Zakonu Jedi zacząłem ich odwiedzać. Gdy przyleciałem do nich po raz pierwszy, na świecie już byłeś ty. – Defar westchnął z zachwytu, a po jego ciele powoli sunęła bursztynowa płachta słonecznych promieni. Talym uśmiechnął się pod nosem. – Pierwsze, co pomyślałem, to że jesteś ich darem od Mocy. Było mi dane patrzeć, jak dorastasz. Wtedy zdałem sobie sprawę z tego, czego mnie nauczył mistrz Movru, twoja mama oraz ty, a przed czym przestrzegał mnie Zakon. Przywiązania, czułości… prawdziwych emocji. Nie byłem w stanie opanować miłości, która we mnie rozbrzmiewała, gdy trzymałem cię na rękach. Stałeś się dla mnie bratem. Ale nie jednym z tych, z którymi połączył mnie Zakon, tylko tym, z którym połączyło mnie serce. I czułem, że to twoje serce zawiązało tę nić, Talym. Czułem się dumny, mogąc towarzyszyć ci w twojej podróży. Często się zastanawiałem, czy robię dobrze względem nauk Jedi. Jednak twoja nieskazitelność za każdym razem rozwiewała moje obawy. Nie mogłem dostrzec w tobie powodu, dla którego powinienem się winić… Z czasem ja i twoi rodzice zauważyliśmy w tobie dary, które nosisz w sobie po dziś dzień. Masz w sobie ducha ojca i serce matki.
Talym instynktownie złapał się za miejsce, gdzie biło jego serce, i uśmiechnął się ciepło. Przez moment czuł się tak, jakby jego rodzice uśmiechnęli się do niego z jego wnętrza. Spojrzał w dół i dostrzegł wtedy swój naszyjnik – zielony kryształ w kształcie kuli, jarzący się zielonym blaskiem, wiszący na srebrnym łańcuszku – prezent nieprzyjęty przez Witmę, jego byłą mistrzynię.
- Okazało się również, że i Moc przekazała tobie swój dar. Gdy tylko mistrz Movru odkrył twoją wrażliwość, zaczęliście trening. Przekazywał ci swoją wiedzę Jedi, jednak ograniczał jej filozofię do rzeczy, które naprawdę chciał tobie przekazać. Nim się obejrzeliśmy, zacząłeś się bawić w obrońcę pokoju, wybawcę świata… - jego głos się załamał, a twarz spochmurniała. Bynajmniej nie chodziło o słońce, które stopniowo zanikało, i chmury, które przybierały krwawo-fioletowego koloru. – Aż po szesnastu latach pojawiło się Zakuul.
Rycerz Jedi zwiesił głowę i zapadł na moment w zadumę. Talym za to wziął głęboki oddech, jednak nie odwrócił ani wzroku, ani swojej uwagi. Wpatrywał się w Jedi, chcąc poznać prawdę. Prawdę przekazywaną przez Defara, choć już nie potrzebował fizycznych dowodów na jej udowodnienie. Mimo tego, że jeszcze nie usłyszał tłumaczenia, dlaczego jego wspomnienia przeszłości są inne, już wierzył w wersję Defara. Nie chodziło tylko o to, że była ona zwyczajnie piękniejsza od tej, w której rodzice Talyma rozbijają się na Zakuul, kiedy on był niemowlakiem, i przez kolejne szesnaście lat jest on wychowywany samotnie, w piwnicy, pod opieką „wujka” Broela. Chodziło o to, co podpowiadało mu jego serce, przeczucie. Miał wrażenie, że to wszystko jest zbyt nieprawdopodobnym zbiegiem okoliczności, żeby okazało się kłamstwem. Jeżeli Moc chciała wskazać Talymowi drogę, sens istnienia, musiał on poznać swoją prawdziwą przeszłość. Jeżeli tego chciała, to teraz robiła to w najlepszy możliwy sposób.
- Wielka Mistrzyni Satele wysłała nas na wojnę. Mieliśmy bronić galaktyki. Ja jednak musiałem obronić zupełnie inny świat. Wasz świat. Ruszyłem na Oon. To, jaki ból czułem po drodze… Czułem śmierć swoich braci z Zakonu Jedi. Jednak nie mogłem zawrócić. Gdy dotarłem tutaj, miasto już zostało przejęte. Od mieszkańców stolicy dowiedziałem się, że mistrz Movru bronił miasta. Mieszkaliście niedaleko stolicy, wręcz o krok od niej, w lesie, w chatce, na jednej z gór. Gdy tam dotarłem, już ciebie nie było, a twoi rodzice… nie żyli. Zastałem ruinę i ruiną się stałem… Potrzebowałem wiele czasu, by na nowo ułożyć w sobie spokój… - Defar zamilkł na moment, by powrócić zaraz do głównego nurtu wydarzeń. - Wiele rzeczy należących do ciebie zniknęło. Szybko pojąłem, co się stało. Zostałeś porwany przez Broela.
- Broela?! – Talym nie wytrzymał. Podniósł głos, patrząc z niedowierzaniem na Defara. Poczuł, jak żar łez obejmuje jego oczy, jednak szybko powstrzymał je przed spłynięciem po błękitnym obliczu. Zacisnął pięści i zaraz się uspokoił. Spojrzał gdzieś w dal, na chmury, które powoli traciły swą barwę, by ustąpić miejsca szaroburej palecie nocy. Przeniósł wzrok na Rycerza Jedi i przełknął ślinę. Togrutanin wyglądał tak, jakby ledwo się trzymał. Może był łatwowierny? Może Defar rzeczywiście był niestabilnym pustelnikiem, który mówił to, co szeptał mu jego schorowany umysł? Ale wciąż…
- Nie chcesz mi uwierzyć, wiem. – Ryn przez krótką chwilę patrzył na Talyma kątem oka. – Ja sam wolałbym, by to nie było prawdą. Ale wszystko się zgadza. Od tamtego czasu cię szukałem. Już nie było Zakonu Jedi, więc przyrzekłem sobie, że resztę życia poświęcę na odnalezienie ciebie. Gdy w końcu udało mi się dotrzeć na Zakuul, zacząłem zbierać informacje o Broelu. Okazało się, że był naukowcem Zakuul, a nie Rycerzem, jak mówisz. Posiadał swoje laboratoria, w których pracował nad obcymi rasami. W żadnym z tych laboratoriów jednak nie było ciebie. Koniec końców udało mi się go wyśledzić, kiedy wracał do swojej nory. Do miejsca, gdzie cię przetrzymywał. Gdy tylko go tam znalazłem, wiedział, że to koniec. Odebrał sobie życie.
W tym miejscu Talym poczuł kłucie w sercu. Przypomniał sobie ten moment. Pamiętał to, jakby to było wczoraj. To już na pewno nie była iluzja. Gdy tamtego dnia uciekł, myśląc, że Rycerze Zakuul przyszli po niego, zginął Broel. Dokładnie wtedy Talym był już na statku i uciekał z Zakuul. Fala bólu, która go przeszła, była związana z końcem życia jego opiekuna.
- To, co tam znalazłem… - zatrzymał się Defar. – To wszystko przypominało więzienie, nie dom. Rozbity zbiornik kolto, w którym byłeś przetrzymywany, twoje pamiętniki, rysunki, holopady z nagraniami twoich rodziców… Zabrał tam całe twoje dzieciństwo. Całe twoje życie. Ale najgorsze było co innego. Znalazłem dokumenty, w których zachował informacje o swoich działaniach. Talym, on ci nie tylko zmienił nazwisko. On usunął twoje wspomnienia i wszczepił nowe. Wymazał twoje życie z rodzicami i wszczepił tam siebie. Przykro mi…
Talym wstał. Nie mógł tego wytrzymać. Zrobił kilka kroków w przód, niebezpiecznie zbliżając się do krawędzi urwiska, i ukrył twarz w dłoniach. Tak bardzo chciał, by obok niego stała teraz Witma, jego ukochana, jego była mistrzyni... Potrzebował jej wsparcia, a miał tylko naszyjnik. Złapał za kryształ i spojrzał na granatowe niebo.
A więc taka była jego historia? Okazuje się, że Talym nie był przez większość swojego życia odcięty od świata, ukryty w norze na Zakuul. On był odcięty od swoich wspomnień. A to sprawiało mu większy ból. Czuł się potraktowany niesprawiedliwie. Dlaczego Moc tego dla niego chciała? Czy to było częścią lekcji? Czy to miało go do czegoś doprowadzić? Na razie czuł żal, rozpacz…
Zamknął oczy i skupił się. Wbrew wszystkiemu… przyniosło mu to jakiś wewnętrzny spokój. Czuł się stabilniejszy, pełniejszy. Zupełnie tak, jakby ktoś przywrócił mu pod nogi podstawy, bez których wcześniej chwiejnie poruszał się po świecie. Wydawało mu się, że teraz dostrzega rdzeń, który mu skradziono.
Defar podszedł do niego i teraz oboje stali razem, ramię w ramię.
- Przez kolejne dwa lata próbowałem cię dogonić. – Uśmiechnął się pod nosem. Talym to zauważył i się zdziwił. – Wyglądało to tak, jakby Moc przez ten caaały czas odsuwała mnie od ciebie. Zawsze wyślizgiwałeś mi się spomiędzy palców. Robiłeś to już jako dziecko, na Oon, kiedy próbowałem cię zatrzymać przed skakaniem z dachów.
Teraz i Talym ciepło się uśmiechnął na te słowa. Czuł to miłe uczucie, kiedy ktoś wspominał mu o jego części życia, której on już nie pamiętał.
- Gdy dotarłem za tobą na Alderaan – kontynuował Defar – ciebie już tam nie było. Znalazłem tylko twój rozbity statek, a później się dowiedziałem, że zniknąłeś z jakąś Miraluką i mężczyzną. Przez większość czasu nigdzie nie mogłem znaleźć twojego śladu. Zupełnie, jakbyś się zapadł pod ziemię. Momentem przełomowym były twoje występy na Coruscant. – Zaśmiał się cicho. – Oj, jak się wtedy wystraszyłem, że mój braciszek Talym z bohatera przeobraził się w złoczyńcę. Widziałem w holowizji, że razem z jakąś Rycerz Jedi zakłóciliście bal dobroczynny i zaraz po tym zniknęliście. Chociaż to jeszcze nic w porównaniu do tego, że kilka miesięcy później prowadzili cię przez stolicę, zakutego w kajdany, bo razem z jakąś grupą napadliście na senator Palpatinę. Będziesz musiał mi to wytłumaczyć, braciszku. – Defar wbił wzrok w Padawana, jednak nie było w nim srogości, a zwyczajna chęć usłyszenia całej historii. Z podkreśleniem na „całej”.
- To jak mnie znalazłeś tutaj? – zapytał Talym.
- Szukałem cię wszędzie tam, gdzie znalazłem ślady Tarczy. Szczerze powiem, że miałem mieszane uczucia, kiedy się dowiedziałem, że do niej należysz…
- Tarcza to wspaniali ludzie! – wciął mu się w słowo Talym, by zacięcie bronić imienia tej organizacji. Po minie Defara zauważył, że chyba zbyt intensywnie zareagował, a ten wcale nie miał zamiaru nikogo urazić.
- Przepraszam. O tym też mi możesz opowiedzieć. Wracając… znalazłem informacje o tym, że Tarcza ma tutaj swoje obozowisko. Przybyłem na tę planetę i najzwyczajniej w świecie na ciebie czekałem. W międzyczasie zbierałem informacje o tym, dlaczego w ogóle się tutaj pojawiliście. Okazało się, że jest to misja idealna dla młodego Padawana. Jak widać, źle to oceniłem… - stwierdził z żalem. – Koniec końców, czekałem tutaj, równocześnie ciągle sprawdzając wiadomości z HoloNeta, czy gdzieś znowu nie pojawiła się Tarcza, a przy okazji ty. Myślałem, że jeżeli Moc chce, bym cię odnalazł, sprowadzi cię tutaj. Na miejsce, gdzie wszystko się zaczęło… Jak wiesz, tak się stało. Gdy tylko obozowisko Tarczy zostało zaatakowane, wyczułem ciebie. Poczułem, że jesteś w niebezpieczeństwie. To, co w tamtym momencie się w tobie działo, wysłało do mnie sygnał poprzez Moc. Kiedy udało mi się dogonić wasz statek, zauważyłem, że wrogi myśliwiec siedzi wam na ogonie. Zestrzelili was. Kilka chwil później zobaczyłem, że wasz transportowiec się rozbił, i wylądowałem obok. Czułem, że twoje życie ucieka. Obroniłem cię przed żołnierzami i zaniosłem do statku. Zabrałem też twojego kompana, żołnierza. Niestety stracił rękę. Pozostała dwójka już nie żyła. Przepraszam…
Talym pokręcił powoli głową.
- Nie przepraszaj… Dziękuję. – Uśmiechnął się smutno, kładąc dłoń na ramieniu Ryna. – Uratowałeś mi życie. I generałowi Chorowi. – Po chwili wtulił się w Rycerza Jedi, czego ten się nie spodziewał. – Dziękuję za wszystko, Defar. Dziękuję…

Gdy Talym i Defar wrócili na niewielką polanę po środku lasu, na której stał statek Rycerza Jedi, niebo zajęła już noc. Przez unoszące się wysoko chmury nie było widać zbyt wielu gwiazd. Choć było chłodnawo, dało się wytrzymać w zwykłej, nieco grubszych szatach z długimi rękawami, w których był Togrutanin.
- Mam coś jeszcze dla ciebie – powiedział Ryn, gdy wchodzili po rampie statku. Po wejściu, skręcił w lewo i otworzył pierwsze drzwi, które się tam znajdowały. Ich blacha z sykiem przesunęła się na bok.
Defar wszedł do środka. Gdy Talym tam zajrzał, dostrzegł niewielki magazyn, raczej schowek. Znajdowało się tam wiele przeróżnych rzeczy, w tym również prowiant.
Nagle Rycerz Jedi odwrócił się do Togrutanina i wręczył mu pudełko zawinięte w czerwoną płachtę.
- Otwórz to, kiedy będziesz sam…

Mimo że Chor nie odzyskał jeszcze pełni swoich sił, był w stanie wykonywać większość podstawowych czynności. Defar wyciągnął go ze zbiornika bacty i sprawdził jego stan. Od ataku minęło niewiele więcej niż dwadzieścia cztery godziny. Było to mało, patrząc na stan żołnierza, który stracił rękę, ale szybka pomoc sprawiła, że nie stracił dużej ilości krwi, a reszta obrażeń została błyskawicznie wyleczona przez medyczną substancję.
Gdy tylko Chor się obudził, pierwszym jego odruchem był zamach na twarz Ryna. Talym go zatrzymał i wszystko wytłumaczył.
- Proszę, generale Chor – powiedział Defar, podając żołnierzowi ciepłe ponczo w grafitowym kolorze. – Twoja zbroja uległa nieco uszkodzeniu.
- A moja broń? – zapytał mężczyzna. W miejscu, gdzie wcześniej znajdowała się jego lewa ręka, odstawał teraz zabandażowany kikut, sięgający połowy ramienia.
- Schowana w magazynie.
Chor popatrzył po Defarze. Właściwie to teraz każdy patrzył po każdym. Wiedzieli, że skoro już wszyscy są w stanie gotowości, to trzeba obmyślić plan działania…

Talym wyszedł ze statku z pakunkiem w rękach. Było już kilka godzin po północy. Nie mógł zasnąć. Jego myśli mu na to nie pozwalały. Zbyt wiele informacji dotarło do niego w ostatnim czasie, by mógł spokojnie oddać się snowi, kiedy w dodatku chrapiący żołnierz leżał obok jego łóżka, na materacu, wykrzykując przez sen jakieś militarne powiedzonka.
Większość chmur zniknęła. Teraz Talym widział pole gwiazd, które migotało do niego. Niektóre punkciki poruszały się szybciej, więc musiały być satelitami, bądź innymi, mechanicznymi obiektami. Padawan wziął głęboki oddech i uśmiechnął się, patrząc w górę. Przypomniał sobie ludową pieśń o chłopcu zrodzonym z nieba, śpiewaną przez jego matkę w puszczanej przed snem projekcji z holopadu. A może to były przebłyski jego pierwotnej pamięci, kiedy mama osobiście mu ją śpiewała? Teraz wszystko wydawało mu się takie wymieszane.
Powoli odwinął płachtę owijającą pudełko i odchylił pokrywkę. To, co ujrzał, wywołało zdumienie i ciepły uśmiech na jego twarzy. Wyciągnął to, co tam się znajdowało, i założył. Pasowało idealnie. Pasowało tak samo dobrze, jak jego ojcu – srebrne kolce, będące tradycyjną ozdobą głów Togrutan, okalające twarz i głoszące, że jest się godnym wojownikiem.
Talym zdjął je z głowy i schował. Po tym położył dłoń na wieczku zawiniętego pudełka i ponownie spojrzał w górę, na gwiazdy… Teraz, gdy naprawdę czuł, że ma ich obojga przy sobie, wszystko wydawało się prostsze.

***

***

***

***

***

***

***