Stanąć twarzą w twarz

Niewielki pokój był oświetlany jedynie przez blask rdzawych promieni słońca, które powoli zsuwały się po błękitnej, chłodnej skórze. Każda kolejna chwila zdawała się umykać jak piasek przez palce, by następnie wznieść się na poziom oczu i otoczyć wspomnieniami wszystkie myśli. Togrutanin nie był świadomy tego, że unosi nie tylko pamięć, ale i obszyty w ciemnozieloną skórę pamiętnik, miecz świetlny od Mistrza Arikika, swój miecz, datapad, lampkę nocną, długopis, małe urządzenie służące do wysyłania fal ultradźwiękowych...

„To niepotrzebne wyładowania Mocy. Lepiej skumuluj ją gdzieś” - przypomniał sobie słowa mistrzyni.

Jego dłonie powoli zaczęły się zsuwać do przodu, a przedmioty spoczęły na swoich miejscach. Teraz Moc była skupiona tylko na błękitnym krysztale kyber znajdującym się w rękojeści jego własnej broni. Każda śrubka we własnym tempie wykręcała się z całości, wydając przy tym głośny w porównaniu do otaczającej pomieszczenie ciszy odgłos. Chwilę później niebieskie światło zastąpiło słońce i spoczęło na obliczu Talyma. Żółte oczy cały czas były przykryte zastygłymi powiekami.

„Przeze mnie przechodzisz na Ciemną Stronę Mocy” - dotarły do niego słowa Witmy.

„To nie tak” - próbował kłócić się w myślach, a każda pojedyncza część rękojeści zaczęła wibrować. - „To nie pra...”

Wspomnienie to rozerwało jego słowo. Zaprzeczyło jego pewności siebie.

„Nie ma emocji, Talymie” - przypomniał sobie kolejną lekcję.

Wszyscy wierzyli, że może być wielkim Jedi, ale na jego drodze jest ograniczenie. On to ograniczenie znał i dopiero teraz zdołał się do niego przyznać, przed sobą.

Tym ograniczeniem był przeciwnik spoczywający w nim - on sam, w mroku.