Talym 20-29 ATC

- Hej, bracie, gdzie jesteś?
Talym nagle wrócił do teraźniejszości, słysząc dobiegające jakby z oddali pytanie. Rozejrzał się dookoła i zauważył kilka twarzy patrzących w jego stronę. Fizycznie - siedział przy stole w kambuzie, razem z nimi, trzymając na wysuniętej łyżce wystudzoną porcję zupy. Mentalnie - właśnie zwiedził połowę galaktyki w poszukiwaniu ducha jednej osoby.
- Jesteś z nami? - zapytał ponownie Defar, przedstawiciel rasy Ryn. Jego spiczasty, niecodziennej budowy nos wydawał ciche pogwizdywanie, w którym Talym rozpoznawał zaniepokojenie.
- Przepraszam - mruknął cicho pod nosem błękitnoskóry Togrutanin, odkładając łyżkę z powrotem do miski. Wstał od stołu, odsuwając krzesło bez krzty delikatności, i wymaszerował z pomieszczenia.
Zamknął się w kajucie, rzucając się na swoją koję. Gdy tylko dotknął wymiętolonej narzuty, poczuł ciężar łez, które się w nią wtopiły zeszłej nocy. A także w noc wcześniej i jeszcze wcześniej, i jeszcze wcześniej...
- Talym? - zapytał słodki głos. Należał do dziewczyny stojącej w drzwiach. Nawet nie usłyszał syku ich otwierania.
Podniósł głowę i dostrzegł Oksavię - piękną kobietę o śniadej cerze, której smukła, wysportowana sylwetka, boskie rysy twarzy i oczy...
Oczy... Te oczy... Zdawały się nieść za sobą głębię, mądrość i historię wielu istnień. Zupełnie jakby ktoś zaklął w nich hordę aniołów, by poprzez to jedno spojrzenie, tę jedną osobę, mogły nieść pokrzepienie dla serc osób właśnie tego potrzebujących. Dla jego serca... Ale to nie do Oksavii należały te oczy. Ona była tylko płótnem dla jego wyobraźni przypominającej o kimś innym.
- Wszystko w porządku - rzucił, odwracając spojrzenie.
- Przecież widzę, że tak nie jest - skomentowała, siadając obok niego. Położyła swą delikatną dłoń na jego ramieniu i spróbowała spojrzeć mu w twarz, którą tak bardzo starał się schować. - Talym, znajdziemy ją. Jeżeli ona jest taka, jak mówisz...
- Ona JEST taka - zaprotestował, odwracając się twarzą do Oksavii. - Tutaj nie ma "jeżeli".
Oboje na moment zamarli, patrząc sobie w oczy. Zdawało się, że starali się znaleźć w sobie odpowiedzi, świdrując swoje czarne źrenice do momentu, aż dziewczyna zrezygnowała i przeniosła spojrzenie w dół.
- Defar skontaktował się z Zakonem Jedi - wydusił z siebie słabo Talym tonem, w którym można było wyczytać ciche "przepraszam". - Oni też nie wiedzą, gdzie jest Witma.
- Jeszcze nie wszystko stracone. Zapytamy się jeszcze tego twojego przyjaciela. Może on będzie coś wiedział.
- Może...

- Iii... witamy w domu! - krzyknął szatyn siedzący na miejscu co-pilota, podnosząc triumfalnie prawą rękę i lewy kikut. - Talym, Valiria!
Padawan podszedł do fotela mężczyzny i złapał się o oparcie, by lepiej spojrzeć w obraz malujący się za iluminatorami.
"Tu już nie ma mojego domu" - pomyślał z żalem Togrutanin, szukając desperacyjnie obecności jedynej osoby, z którą mógł stworzyć prawdziwy dom.
Gdy już wylądowali, Togrutanin podszedł do panelu znajdującego się na tyłach statku i nacisnął na przycisk opuszczający rampę frachtowca. Powietrze, które w niego uderzyło, zalało go falą wspomnień. Nie znał innego miejsca o takiej samej duszy, klimacie. Słyszał, że Tython był planetą na wskroś podobną, ale nigdy nie miał okazji zasmakować jego esencji. Valiria z kolei przyjęła go w swe ramiona, dając tym samym możliwość skosztowania pełni prezentowanej feerii wrażeń.
- Poczekamy tutaj - powiedział Defar, stając za jego plecami. Chociaż nie dodał żadnych słów otuchy, Talym wyczuł przekazane w nich wsparcie. - Uzupełnimy zapasy i paliwo.
Młody Vauan skinął głową, której lekku poszły w ślad ruchu, i zaczął stawiać kroki w stronę rosnącej przed potężnym placem, schowanej w potędze góry Świątyni Zakonu Tarczy.

Sallaros kończył dokumentacje z kolejnych misji, jakie Tarcza przeprowadziła, gdy akurat ktoś zapukał. Pukanie było słabe, jakby istota prosząca o wejście straciła wszystkie siły witalne i miała zaraz osunąć się po płacie drzwi. Dopiero teraz wyczuł znajomą aurę. Aurę, która tak dawno nie pojawiała się w jego życiu... Wstał z miejsca, szybko podchodząc do drzwi, i bez zastanowienia rozsunął je Mocą, chcąc jak najszybciej sprawdzić, czy to, o czym pomyślał, było prawdą...
- Talym! - To był on. Stał przed nim - żywy, cały. Radość Jedi była ogromna, gdy ujrzał tak znajomą twarz. Podszedł do Togrutanina, kładąc dłonie na jego ramionach. Wyczuwał słabość i chciał być przy nim, gdyby młodzieniec poczuł się gorzej. - Witaj w domu.
Talym, chociaż dalej posiadał rosłe i silnie zbudowane ciało, wyglądał na wypłukanego z energii. Gdy tylko Sallaros go dotknął, wyczuł emocjonalny ciężar i bolesne szarpanie, jakby samo serce dokonywało autodestrukcyjnego aktu rozrywania się na strzępy. Oczy Togrutanina były szkliste i żałośnie wpatrywały się w Jedi. Po chwili Talym wtulił się w mężczyznę, ewidentnie szukając wsparcia. Ściskał go tak mocno, jakby się bał, że moment zawahania, sekunda rozluźnienia uścisku, sprawiłaby, że wpadłby w niekończącą się przepaść.
- Mistrzu Sallaros.... - jęknął słabo, nieudolnie próbując zatrzymać łzy. - Proszę, powiedz mi, gdzie jest Witma. Powiedz mi, że wiesz, gdzie ona jest i co się z nią dzieje.
Mężczyzna odwzajemnił uścisk. Gołym okiem widać było, że młodzieniec potrzebował tego. Sallaros czuł, o co może chodzić, i żałował, że nie był osobą, która mogłaby udzielić odpowiedzi na to pytanie. Zostało mu tylko łagodnie pomasować plecy przyjaciela, by ten zrozumiał, że ma w nim wsparcie.
- Niestety... - zaczął - nie wiem. Wszyscy, co mieli z nią jakiekolwiek powiązanie z Mocą, przestali ją wyczuwać... w tym ja. Przepraszam, Talym.
- Proszę, nie... Proszę... - powtarzał słabo Togrutanin, zaciskając dłonie na szacie Sallarosa. - Czy ona...? - nie dokończył, nie będąc w stanie wypowiedzieć tych słów. Zamiast tego odsunął się lekko od Mistrza Jedi, by spojrzeć mu prosto w oczy. Wiedział, że to one często są zwierciadłem prawdy i fałszu. To one często zdradzają najgorsze sekrety. Dlatego musiał w nie spojrzeć, żeby wyczytać, co tak naprawdę w tamtej chwili przeszło przez myśli mężczyzny. Po oczach Talyma widać było, że odpowiedzi, której się najbardziej obawiał, była śmierć.
Mistrz Jan'yse miał smutne oczy, ale nie zwiastowały one najczarniejszego scenariusza. Zamiast tego raczej odzwierciedlały zmartwienie stanem Talyma.
- Witma kiedyś, jak była w więzieniu, częściowo odcięła się od Mocy. Myślę, że teraz zrobiła to całkowicie. Nie wiem, czemu. Może obawiała się, że ktoś niepożądany ją znajdzie? Nie dopuszczam do siebie myśli, że to koniec.
Wyraz twarzy Talyma nagle zupełnie się zmienił, przygnębienie zastąpiło zaniepokojenie. Chłopak odsunął się od Sallarosa, jedną rękę oparł o biodro, a drugą złapał się za czoło. Jego oddech przyspieszył, a on sam wyglądał, jakby miał zaraz stracić przytomność.
- To się nie dzieje... To się nie dzieje... - szeptał do siebie.
Tyle negatywnych emocji, ile przedstawił w tak krótkim czasie zrozpaczony młodzieniec, Mistrz Jedi nie widział w nim przez cały okres ich znajomości. Będąc świadkiem takiego zachowania, nabrał powietrza w płuca i odpowiedział stanowczym głosem.
- Talym, oddychaj głęboko. Panika nic nie da w tej chwili. - Chciał do niego dotrzeć jakoś. Tym samym złapał za jego twarz obiema dłońmi, wymuszając, by na niego spojrzał.
Jedynym, co Sallaros zobaczył w młodym Togrutaninie, był obłęd. Jego gałki oczne wędrowały w różne strony, szukając jakiegoś logicznego punktu zaczepienia, ale zamiast tego pogrążały się jeszcze bardziej w totalnym chaosie.
Talym nagle złapał Mistrza Jedi za nadgarstki i stanowczym ruchem oderwał przyjazne dłonie od swojej twarzy. Z punktu widzenia Sallarosa, posłał mu proste, puste spojrzenie, sięgające donikąd. Tym, co rzeczywiście ujrzał Togrutanin, była postać Witmy. Przez tę krótką chwilę wydawała mu się tak żywa, że prawie słyszał jej głos, czuł jej zapach, dotyk... Ale wiedział, że to było tylko widmo - wizja jego umysłu, którą naszkicowała rozpacz. Patrząc w te oczy - oczy, których mógł już nigdy nie ujrzeć - przestał walczyć. Ta strata była ciosem, przed którym nie mógł się obronić.
- To koniec - szepnął.
Sallaros nie rozumiał, dlaczego Talym się tak zachowywał i jak bardzo to wszystko doprowadzało go do szaleństwa.
- Talym... jaki koniec? O co chodzi?
Krwawiący emocjonalnie młodzieniec nagle przestał słyszeć i czuć otaczający go świat. Widział tylko Witmę i tylko o niej był w stanie myśleć. A jednak nie były to myśli jasne, pełne nadziei i radości. Strata ukochanej uderzyła w jego najczulszy punkt i dobrze o tym wiedział. W jego głowie istniał tylko jeden scenariusz, jedno wyjaśnienie - Witma nie żyła - a razem z nią zginął jego duch.
- Przepraszam - wydusił z siebie, ledwo znosząc żal swoich słów, po czym odwrócił się i ruszył do wyjścia, nie oglądając się za siebie. Całą swą postawą sygnalizował, że chce zostać sam. Widać było, że zmierza w kierunku, od którego nie pozwoli się odwieźć, jakby przed oczami miał tylko jeden cel.
Sallaros zrobił parę kroków za nim.
- Talym! Jedna rzecz! - Chciał powiedzieć tylko tę jedną rzecz. - Powodzenia.
Znając Talyma, wiedział, co chciał zrobić. Nie dałby rady go powstrzymać choćby nie wiadomo co. Jednak jego wizja tej młodej postaci, obraz, który zachował w pamięci, w rzeczywistości pękł. Dawny Talym ruszyłby w galaktykę, by sprawdzić każdą planetę, każdy ślad. Szukałby sposobów na odnalezienie Witmy, jego byłej mistrzyni i ukochanej. Szukałby ludzi, którzy mogliby mu pomóc. A przede wszystkim by się nie poddawał.
"Przepraszam" - zabrzmiało z jego ust. W tym już nie było woli walki. W tym jednym słowie wyraził swoją klęskę. Był w stanie znieść wiele, ale nie utratę najważniejszej dla niego osoby... Nawet jeżeli nie mógł mieć pewności, czy faktycznie ją stracił. Jej brak wystarczył do złamania ducha.
Talym wyszedł na jeden z dobrze mu znanych korytarzy. Przed opuszczeniem Tarczy zmierzał nim codziennie na plac treningowy. Jednak tym razem prowadził go w zupełnie inną stronę...
Togrutanin dotarł na otwartą przestrzeń lotniska znajdującego się za górą Świątyni, gdzie stało kilka samotnych myśliwców. Nie myśląc długo, skierował się w stronę jednego z nich.

- Nie martw się - rzucił Chor, pchając swoją jedyną ręką sunącą w powietrzu skrzynię prowiantu. - Młody da sobie radę.
Defar, Rycerz Jedi ubrany w obszerne szaty o ciepłych kolorach ze świetlną lancą spoczywającą na jego plecach, stał przy rampie swojego frachtowca, patrząc w stronę Świątyni. Potężna góra stanowiąca dom dla Jedi Zakonu Tarczy zdawała się być ostoją spokoju, a mimo to ogarniał go niepokój. Na przestrzeni ostatnich tygodni udało mu się odnowić i wzmocnić więź z istotą, którą nazywał "bratem". A teraz dzięki temu czuł, jak znajdujący się w środku góry Talym cierpi.
I wtedy Defar poczuł coś dziwnego. Jego twarz pokryło zdziwienie, które od razu spostrzegł jednoręki mężczyzna.
- Co się stało?
Rycerz Jedi wbiegł szybko na pokład statku. W środku, przy panelu sterowania, siedziała Oksavia, patrząc spokojnie w niebo.
- Defar? - zapytała, odwracając się do niego na fotelu. Od razu zauważyła, że coś było nie tak.
Przedstawiciel rasy Ryn podszedł do ekranu skanującego otoczenie i dostrzegł, jak jedna ze znajdujących się na nim kropek zaczyna się szybko przemieszczać. Gdy tylko podniósł głowę, by spojrzeć przez iluminatory, jego oczom ukazał się odlatujący zza góry myśliwiec. Defar wiedział, kto się w nim znajdował.
- Chor, szybko! - krzyknął, przygotowując maszynę do lotu.
Mężczyzna, nie wiedząc, co się dzieje, wbiegł na pokład, do kokpitu, gdzie była pozostała dwójka, i popatrzył po Jedi.
- Stary, jak słowo daję, zwariowałeś czy co? Chcesz tu zostawić Talyma?
- Nie - odpowiedział chłodno. - To on zostawia nas.

Oczy Talyma były zalane łzami. Sam nie do końca wiedział, co robił. Wiedział tylko, co chciał zrobić - zniknąć. Nie był w stanie wytrzymać tego bólu. Miał wielkie marzenia i ambicje. Chciał zostać jednym z bohaterów galaktyki, ratować niewinnych, walczyć z wszelkimi przeciwnościami losu, ale w obliczu straty najbliższej mu osoby był niczym więcej jak ruiną.
Ukradziony przez niego myśliwiec Tarczy, podczas przebijania się przez atmosferę, wpadł w turbulencje. Talym już powoli widział czerń rozwijającego się przed nim kosmosu. Dotarło wtedy do niego, jak ogromny jest wszechświat i jak beznadziejne i bezsensowne było poszukiwanie w nim Witmy. Mógł spędzić na to całe życie, a prawdopodobnie i tak nie osiągnąłby sukcesu. Myśl ta sprawiła, że na moment stracił oddech. To nie była jedna z jego naturalnych myśli... Niepoprawny optymizm był jedną z jego cech, a to co się działo w jego głowie, kompletnie temu zaprzeczało.
Komunikator statku rozpoczął swoją kakofonię, chcąc za wszelką cenę wyrzucić z siebie wiadomość. Jego pulsacyjny dźwięk zdawał się synchronizować z biciem serca Talyma. Był głośny i dokuczał ciału, jakby cały system wołał na alarm. Gdy Togrutanin spojrzał na skanery, dostrzegł lecący za nim frachtowiec Defara. Domyślił się, że to wiadomość od nich, od jego przyjaciół, a mimo to nie miał zamiaru odebrać. Chciał być sam...
Spojrzał jeszcze raz przed siebie i poczuł, jak się rozpływa. Tyle miejsc, tyle dróg... Jak mógł znaleźć ten odpowiedni cel? Czuł, jak niekończąca się przestrzeń go pochłania, wciągając w swój wir bezdennej otchłani. Zdawało mu się, że słyszy, jak Moc zaprasza go do siebie. I czuł, że on sam chce do niej przyjść, dać się porwać nieznanej sile, byleby wyrwała go z miejsca, w którym się znajdował. Byleby odebrała mu wszystko to, co go trzymało przy cierpieniu...
Kierowany przeczuciem, pociągnął za dźwignię, a sunące dookoła niego gwiazdy rozmyły się w biały szlak.

- Zniknął - stwierdził Defar, patrząc w ekran komputera pokładowego. - Nie wyczuwam go.
- Skoczył w nadprzestrzeń, tak? - zapytał nerwowo Chor, wbijając wzrok w Rycerza Jedi. - To leć za nim! Wybierz ten sam szlak i leć!
Defar powoli przeniósł spojrzenie na mężczyznę. W jego oczach był jasny komunikat - przegrali. Niemogący w to uwierzyć mężczyzna, rzucił się do sterów, chcąc podążyć za Talymem.
Obserwująca wszystko z tyłu Oksavia założyła ręce na piersi, jakby chciała się otulić, pocieszyć, i obniżyła wzrok. Miała wrażenie, że zawiodła... To ona mogła odwieźć Talyma od dawnej miłości, by zatrzymać go przy sobie. Nie udało jej się.
Nagle Chor przestał walczyć ze statkiem, patrząc po tym, co przedstawiały jego systemy.
- Jak to jest możliwe? - pytał sam siebie. - Nie ma tu żadnego szlaku nadprzestrzennego?!
Defar opadł na oparcie fotela i spojrzał w obsydianową przestrzeń.
- Nie ma.
- To jakim cudem skoczył w nadprzestrzeń?!
- Działał instynktownie - mówił Jedi jak w letargu, niczym zaprogramowany na wyjaśnienia droid. - Istnieje technika pozwalająca Jedi na wykrywanie szlaków.
- To zrób to samo! - krzyknął Chor.
- Nie mogę… nie potrafię.

Nagle płacz stał się jedynym dźwiękiem, który docierał do montrali Talyma. Leżał on na konsoli statku, błagając Moc i wszystkie inne siły o litość. Był emocjonalnie wykończony. Poddał się. Uciekł. Jego wartości zostały złamane na każdym froncie i czuł, jak się przez to rozsypuje.
- Gdzie jesteś...? Gdzie jesteś...? - zawodził raz za razem.
Talym poczuł, jak statek wychodzi z nadprzestrzeni. Podniósł głowę i ujrzał planetę skąpaną w pudrowych obłokach, jakby schowaną przed resztą galaktyki. To był moment, w którym nawiązał z tym miejscem więź. On również chciał się schować przed całą resztą świata... Chciał zniknąć. I zostać zapomnianym.

- Wracaj tutaj! - dobiegał zza pleców chłopca męski głos stłumiony przez sapanie.
Nogi Vahira niosły go przez połać lasu. Skakał i skręcał, próbując uciec przed gniewem i karą. Jego mokre, czarne włosy odbijały się od fioletowego oblicza, podczas gdy dłonie kurczowo trzymały się źródła energii. Pożywienie, choć skradzione, zdawało się być świętością w tej całej sytuacji. Całość skryta w lnianym worku, ukrywając zawartość. Czuł tylko ciężar i zapach. To dodawało mu motywacji, by uciec i skosztować tego, co znajdowało się w środku.
Niestety, wiek nie był po jego stronie. Siedem standardowych lat było zdecydowanie zbyt krótkim okresem doświadczeń i rozwoju, by zagwarantować sukces.
- Mam cię! - usłyszał w momencie, gdy ciężka dłoń złapała go za ramię i przekręciła.
Nogi chłopca zaplątały się i jego ciało poleciało na przykrytą dziką trawą ziemię. Gdyby tylko poleciał kawałek dalej, uderzyłby głową w drzewo. Worek, który wcześniej trzymał, leżał teraz obok, ujawniając wyślizgujący się z niej płat mięsa.
Gdy młoda istota spojrzała w górę, zobaczyła ludzkie oblicze. Brudna twarz ciemnowłosego mężczyzny wpatrywała się w niego ze złością. Z brązowych oczu tego człowieka wyczytywał chęć mordu. To miała być kara.
- Co ty sobie myślałeś?! - krzyczał, opluwając chłopca niczym jadowita kreatura szykująca się do ataku. - Ostatni raz ukradłeś moje jedzenie - zasądził, unosząc w górę pięść.
Vahir zamknął oczy i uniósł dłoń. Tylko tyle mógł zrobić.
Zaległa cisza.
Czy już było po wszystkim? Stracił przytomność...? Uniósł powoli powieki i, opuściwszy rękę, odsłonił sobie pole widzenia.
- Co jest...? - zapytał pod nosem mężczyzna, który skamieniał w swej pozie.
Jego dłoń zatrzymała się w czasie i przestrzeni, niczym zamrożony obiekt. Mężczyzna uniósł się kilka centymetrów nad ziemię, po czym poleciał kilka metrów do tyłu, na plecy. Stęknął, uderzając o ziemię. Podniósł się nieznacznie i wbił swój przerażony wzrok w chłopca. Zdawali się być teraz swoimi odbiciami, dwoma biegunami tej samej istoty. Oboje obici, przerażeni, znajdujący się w objęciach lasu.
Mężczyzna podniósł się i postawił kilka kroków w tył. Gdy tylko Vahir wstał z ziemi, człowiek uciekł, zostawiając worek jedzenia. Chłopiec podszedł niepewnie do lnianego materiału chroniącego mięso i wtedy dostrzegł stojącą w oddali postać. Była nieludzko wysoka. Pokrywał ją cień drzewa. Zdawała się patrzeć w stronę Vahira.
Młodzieniec nie mógł oderwać od niej oczu. Jego serce łomotało, a z czoła leciał zimny pot. To, co odczuwał, nie było jednak strachem. Coś nie pozwalało mu czuć strachu, jakby był on wypłukiwany z jego ciała. Czuł... coś więcej; dziwną więź łączącą go z nieznajomym. Wtedy postać zaczęła się oddalać.
Vahir podniósł swoją zdobycz. Mógł wracać.




Vahir stanął na zimnej skale. Przed jego obliczem rozciągało się pasmo Gór Mau. Ich wołanie zachęcało do stawiania kroków. Chłopiec posłuchał.
Mijał naturalnie postawione mury z kamienia i wsłuchiwał się w ich pieśń. Niosły one ze sobą opowieści, których nie był w stanie rozszyfrować. Mógł się tylko zdać na własne odczucia.
Wspinał się po skalistych schodach, prąc do przodu. Jego kolana i dłonie były zarysowane. Krwawiły. Nie zwracał jednak uwagi na ból. Ból był tylko medium dla jego siły. To on pchał go dalej.
Czuł się coraz bardziej zsynchronizowany z głosem gór. Ich szczyty zdawały się pilnować jego kroków, podczas gdy podłoże stanowiło podporę dla jego umęczonych stóp. A choć ciało było umęczone, umysł działał najprężniej odkąd tylko rozpoczął swoje istnienie. Ta podróż karmiła go. Karmiła i napędzała. Vahir czuł, że idzie po ścieżce, która została wyryta dla niego już dawno temu. Dopiero teraz zebrał się na odwagę, by po niej ruszyć. Dopiero wtedy, gdy widok tajemniczej postaci obudził w nim to, co leżało uśpione.


Małe dłonie chłopca złapały za półkę skalną i podciągnęły resztę ciała. Dyszał. Jego kończyny powoli odmawiały posłuszeństwa, jednak on nie miał dla nich litości. Nie mógł spocząć. Nie miał dokąd wrócić. Prawda była taka, że nawet nie zdołałby wrócić. Był zbyt wycieńczony. Mógł zmuszać swoje ciało do różnych rzeczy, ale ono również sprawowało nad nim kontrolę. I w każdym momencie tę kontrolę mogło mu odebrać...
Podniósł głowę i spojrzał w górę. Czuł dobiegający stamtąd szept, łaskoczący jego oblicze. Wyciągnął rękę i złapał się za kolejną półkę skalną. Podciągnął się i...
Kamień się odłamał.
Vahir poleciał w dół. Czuł, jak spada. Zamknął oczy i pozwolił sobie na to, by wiatr przelatujący między górami poniósł go.
Ciałem chłopca coś szarpnęło. Poczuł uderzenie w bok ciała i podporę pod plecami oraz kolanami. Otworzył ospałe oczy i zobaczył tylko pochylający się nad nim cień...


Obudził się. To pewnie przez obijający się o skały deszcz i skwierczenie tańczącego obok ogniska. Znajdował się w jaskini. Spojrzał w stronę wyjścia.  Bure chmury zalewały pasmo gór. Świeże i wilgotne powietrze były jak narodziny nowego dnia. Ich świeżość dodawała energii.
Vahir podniósł się. Zauważył wtedy, że był okryty ciężkim, ciemnobrązowym kocem, a wokół jego dłoni owinięto bandaż. Zrobił kilka kroków w stronę burzowego światła dnia i wtedy się zatrzymał. Jakiś kształt stał na środku wlotu do jaskini. Najpierw pomyślał, że to zwykły kamień. Mylił się.
Ciemna postać siedziała na krańcu półki skalnej, pozwalając kroplom deszczu, by te spływały po jej szacie. Jej zarys nie był ludzki. Zamiast prostej, ludzkiej głowy kaptur przykrywał rogi, dzięki którym nieznajomy wyglądał na znacznie wyższego od przeciętnego człowieka.
- Kim jesteś? - zapytał chłopiec.
- Sam się nad tym czasami zastanawiam - odpowiedział mu głos. Był męski i silny, ale równocześnie przyjazny i zdawał się zapewniać bezpieczeństwo samą swą barwą. - Zjedz coś, zanim wrócisz do mamy.
Wtedy Vahir dostrzegł wiszące nad ogniskiem ciała jakichś gryzoni, a trochę dalej leżały zebrane sercojagody.
- Nie mam mamy.
- Każdy ma mamę - odpowiedziała postać, dalej wpatrując się w rosnący pas gór.
- Moja mama... Ona nie żyje.
- To nie znaczy, że nie masz mamy. - Nieznajomy podniósł się i odwrócił w stronę Vahira. Chociaż gdzieniegdzie przez poszarpane połacia szaty przedostawało się światło, ciężko było dostrzec twarz postaci stojącej na tle nieba. Podniosła ona wtedy ręce do twarzy i zdjęła kaptur. Chowała się pod nim błękitna twarz Togrutanina, okolona srebrnymi kolcami, niczym korona. Jego lekku oplecione granatowymi wstęgami pigmentu zadrżały, strzepując z siebie krople deszczu. - Jestem Talym. A ty?