Jestem...

Oczekiwanie na generała dłużyło się niemiłosiernie. Założyć należało, że zawiedziony jej postępowaniem Sindo po prostu postawił na niej krzyżyk i nie chce mieć z nią nic wspólnego ani teraz, ani nigdy. Nie miał nawet dość odwagi, by przyjść i odebrać jej życie - w końcu ona była Sithem, straszliwym, złym Sithem, z którym nie można było porozmawiać, pożartować, który dbał tylko o własne dobro i za nic miał swych towarzyszy. Co innego jedi, wspaniały, potężny, dobroduszny, przebaczający...
Westchnęła głośno. Myśl o tym, jak bardzo nie pasuje do Republiki a tym bardziej do Imperium napełniła ją niepokojem. Jako Sith w Republice była spalona, najwyraźniej w Tarczy również. Jako oddany żołnierz nie miała czego szukać w Imperium. Najchętniej osiedliłaby się na jakiejś planecie i po prostu żyła sobie własnym życiem. Tylko czy potrafiłaby znieść świadomość, że jej niedawni towarzysze mogą być w niebezpieczeństwie?
"Skoro nie przyszedł do tej pory, to raczej już nie przyjdzie" - pomyślała, patrząc na Gryzka - małego szczeniaka akk, którego uratowała niedawno przed Yun'erem. Zwierzak popatrzył na nią i zdając sobie sprawę, że jego opiekunka właśnie na niego spojrzała zaczął podskakiwać i popiskiwać radośnie. Pogłaskała go po głowie.
Podniosła się. Rany wciąż bolały, chociaż były już podleczone. Być może nigdy już nie odzyska mowy - miała nadzieję na skontaktowanie się z pewnym interesującym lekarzem i naukowcem, ale odejście z Tarczy zmniejszyło szansę na kontakt z medykiem niemal do zera. 
Ruszyła powoli, przed siebie. Miejscami zarośla i krzaki były tak gęste, że trudno było się przedostać i szukać musiała obejścia, ale mimo to szła nadal. Czuła, że coś ją pcha w nieznanym jej kierunku. Jakby jakaś wyższa siła chciała aby gdzieś poszła... Czy tak może prowadzić moc? Na zasadzie przeczuć, intuicji?
Nie miała pojęcia, jak daleko odeszła od miejsca, w którym przebywała ostatnio, ale miała wrażenie, że było to conajmniej kilka kilometrów. Czuła zmęczenie, usiadła więc na jednym z przewróconych konarów. Rozejrzała się. Teren był tutaj nieco inny niż dotychczas, drzewa były zdecydowanie większe, bo rosły w większym oddaleniu od siebie. Zaczęła zastanawiać się, dlaczego tak jest, skoro nie widać śladów bo niedawnych zniszczeniach tej części puszczy. I wtedy dotarło do niej, że drzewa te wyrastały spomiędzy masywnych, kamiennych płyt. Odgarnęła trawę i nieco gleby i rzeczywiście - właśnie stała na jakiejś wielkiej kamiennej płycie. Rozejrzała się uważnie. Nigdzie nie było widać żadnego wejścia, a teren był zupełnie płaski. Czyżby była to tylko kamienna płyta położona na ziemi? Zaczęła krążyć zaciekawiona, szukając czegoś, co mogłoby odpowiedzieć jej na to pytanie.
Za chwilę poznała odpowiedź w bardzo bolesny i mało przyjemny sposób. Jeden z fragmentów płyty musiał być poluzowany lub zniszczony, bo pokruszył się pod ciężarem kobiety, która z impetem poleciała w dół. Przez moment leżała na lodowatej, kamiennej posadzce próbując zebrać myśli. Otwór, przez który wleciała był dobre cztery lub pięć metrów nad nią. Westchnęła ciężko, w końcu podniosła się. Na szczęśćie nie stwierdziła żadnych złamań, jedynie dość bolesne stłuczenia.
Znajdowała się w ciemnym pomieszczeniu, jednak nie była w stanie w mroku dojrzeć ścian... drzwi, niczego. Poza licznymi kośćmi, które należały nie tylko do zwierząt, ale także do humanoidów. Szczątki leżały tu wraz ze swoimi rzeczami, a to znaczyło, że wszyscy ci musieli umrzeć tutaj, być może czekając na wybawienie, które nigdy nie nadeszło. Co ciekawe trupy leżały poukładane wokół miejsca, gdzie docierało najwięcej światła, pośrodku leżał tylko jeden szkielet. Tak, jakby ktoś chciał czekać na ratunek dokładnie pod otworem, przez który tutaj wpadł.
Zaczęła podejrzewać, że nikt nie chciał zapuszczać się w mrok, który panował wokół. Skrzywiła się. 
"Mrok nie jest straszny, jeśli się nad nim zapanuje" - pomyślała, wyciągając ze schowka w swoim działku miecz świetlny. Czerwone ostrze rozświetliło nieco otoczenie. I wtedy odniosła wrażenie, że znajduje się w jakiejś przeogromnej hali, z której nie ma wyjścia i której ogromna część skąpana jest właśnie w cieniu. Słyszała nad głową popiskiwanie Gryzka jednak wiedziała, że w tej chwili nic nie jest w stanie zrobić. Siedzenie i czekanie na ratunek było pozbawione jakiegokolwiek sensu - w końcu i tak nikt już nie będzie jej szukał.
Ruszyła przed siebie. Buty stukały o kamienną, gładką posadzkę. Im dalej odchodziła od miejsca, w którym wpadła tym bardziej miała wrażenie, że pomieszczenie się powiększa: ściany, których i tak nie widać są coraz bardziej odległe, tak samo jak i sklepienie. Poczuła dziwny dreszcz na plecach. Nie bała się, był to raczej dreszcz emocji. Przypomniała sobie krypty z jej prób. Mroczne, ciemne i wrogie. A przecież poradziła sobie ze wszystkim bez większych problemów.
"Potraktuj to jak test" - rzekła w myślach do siebie maszerując dalej. Gdzieś w oddali usłyszała dziwne zawodzenie.
Szła dalej, nie przejmując się tym zbytnio. I tak nie miała innych możliwości niż szukać wyjścia, albo pozwiedzać przed śmiercią bezkresną czarną otchłań. Po godzinie marszu miała już pewność, że zeszła zdecydowanie niżej - temperatura była tutaj dużo wyższa, powietrze bardziej zastałe, a sklepienie zaczęło się obniżać. Podobnie jak ściany. Znajdowała się teraz w jakimś korytarzu o ścianach równie gładkich jak podłoga. Podeszła do jednej ze ścian i oświetliła ją czerwonym światłem.
Myliła się. Ściana nie była gładka. Pod gładką powierzchnią umieszczone były... rysunki. Dziwne, proste rysunki przedstawiające humanoidalne postacie w różnych pozycjach. Kiedy przyjrzała się im z bliska pojęła, że każdy rysunek jest niczym klatka wycięta z filmu... przyglądając się rysunkom zauważyła, że powtarzają się one co kilkadziesiąt "klatek" i wyglądają tak, jakby pokazywały układ taneczny.
Stanęła w lekkim rozkroku tak, jak postać na pierwszym rysunku. Potem wyciągnęła przed siebie ręce, trzymając je dość luźno wykonała kilka gestów. Kolejne ruchy, kolejne kroki. Miecz świetlny leżał włączony na posadzce, kobieta tańczyła. Im bardziej wczuwała się w tajemniczy, rozrysowany na kamieniach taniec, tym pewniej się czuła, tym płynniej się poruszała.
Nagle wszystkie rysunki zaczęły płonąć czerwienią, potem złotem, potem na niebiesko, cały korytarz, cała hala... wszystko rozjaśniało, mieniąc się różnymi kolorami. Coś znów zawyło. Shurr czuła się jak w transie, zupełnie zapominając o wszystkich problemach i zmartwieniach. Teraz po prostu istniała, była tutaj, tańczyła całym ciałem.
Coś ugryzło ją w nos.

Otworzyła oczy. Siedziała oparta o drzewo pokryte mchem w miejscu, w którym miała czekać na Sindo. Tym, co ugryzło ją w nos był Gryzak, który widząc, że jego opiekunka się obudziła, zaczął popiskiwać. Był głodny, Shurr dała mu więc nieco jedzenia, które zabrała z siedziby. Sama wstała, przeciągnęła się. Wszystko było tylko snem, ale pamiętała go doskonale, pamiętała układ kroków i gestów. Powtórzyła je więc sobie kilkakrotnie w praktyce, aby o nich nie zapomnieć.
I ruszyła przed siebie, w końcu nikt raczej po nią nie przyjdzie.
Szła długo, musiala przejść kilka lub kilkanaście kilometrów. Dotarła do miejsca, w którym drzewa się przerzedziły, były większe... I zatrzymała się nagle, oddała kilka strzałów w ziemię. Okazało się, że stoi na wielkiej kamiennej płycie, a jej działko zrobiło dziurę... i jej oczom ukazała się ciemna, głęboka na pięć metrów rozpadlina. Zaczęła szukać sposobu, by zejść na dół. Usłyszała dziwne zawodzenie i uśmiechnęła się szeroko.